
08 mei Column: 20 jaar zonder natuur
Een groot deel van mijn tijd breng ik door in de natuur en ik kan mij haast geen leven zonder voorstellen. Ik (kite)surf al jaren, de zee is mijn grote liefde, en de laatste jaren vind je mij steeds vaker met een verrekijker in de duinen of tussen de bomen. Maar dat is niet altijd zo geweest. Sterker nog, de eerste twintig jaar heb ik doorgebracht zonder natuur! En dat was niet geheel uit vrije wil.
Opgroeien zonder natuur
Geboren en getogen in Den Haag Zuidwest -in het toenmalige Leyenburg Ziekenhuis- groeide ik op tussen sociale huurwoningen en rijtjeshuizen. Tot pakweg m’n 10e woonde ik in een dubbele bovenwoning met een smal balkonnetje waarvan ik me niet kan herinneren dat ik het ooit heb betreden. Het groenste stukje in mijn leven was de omheinde hondenuitlaat-plaats op de hoek. Vogels waren vooral vervelend, want die scheten de auto onder en het enige “wildlife” dat ik kende was onze huiskat. Mijn ouders hadden, voor zover ik mij kan herinneren, ook niet de interesse. Een enkele keer met mijn vader vissen was de spannendste natuurbeleving van mijn jeugd.
Op school werd er vrijwel geen aandacht aan onze omgeving gegeven en de lessen biologie waren verschrikkelijk. Ik herinner mijn docent nog goed. We vergeleken haar vaak -zoals pubers dat doen- met het hangende skelet in de hoek van het lokaal. Mevrouw de Wit (het spijt me als u dit leest) was* een uitgeleefde vrouw die de pensioenleeftijd bijna had bereikt, en dat merkte je aan alles. De lessen waren saai, langdradig en orde kon ze niet houden. Alles moest volgens het boekje en creatief denken was een dikke no-go. Hoewel ik al langere tijd een interesse had in de mariene wereld, en dan vooral dolfijnen, duwde haar lessen dat gevoel langzaam weg. Ze kreeg het zelfs zo ver dat ik, een jongen met een waanzinnige liefde voor de tekenkunst, een hekel kreeg aan natuurgetrouw tekenen. Je begrijpt: mijn liefde voor de natuur was gedoofd. Of neen, nooit écht aangewakkerd.
Natuur in de pubertijd
Als rebelse puber ontdekte ik de geweldige wereld van eigenwijze snowboarders, surfers en kitesurfers. Ik ontwikkelde al snel een enorme liefde voor de zee en daarmee mijn eerste natuur-interesse. Maar daar bleef het bij. Ik hoorde nooit van organisaties zoals het NJN of het JNM. Mijn natuur bleef beperkt tot de zee en de incidentele zeehond. Tot ik naar Australië vertrok.
Na een depressie op veel te jonge leeftijd gooide ik het roer om. Ik trok mij los van een schadelijke omgeving en pakte mijn surfspullen en bare-essentials in een slechts 9 kilo wegende tas, off to Australia. Het plan was 6 maanden surfen, lezen en ontspannen. En hoewel het met oa. een total-losse bus en een verloren surfboard iets minder vloeiend liep, was dat toch wel de status-quo. Ik kwam voor het eerst in aanraking met echte natuur: eindeloze vergezichten, flathoge bomen en niet te vergeten, dolfijnen! Op een ochtend werd ik zelfs wakker gemaakt door een kangoeroe! De krachtige golven en het gevaar van de altijd mogelijk-aanwezige haai deed mijn respect en liefde voor de zee groeien, maar ook daarbuiten begon het te kriebelen. Een wondere wereld opende zich voor mijn neus en ik verdronk er nog net niet in.
Geen leven meer zonder de natuur
Eenmaal terug hopte ik snel het drukke leven weer in. Met een fulltime studie, een drukke bijbaan en een huis in de grote stad zakte de nieuwe liefde weer wat naar de achtergrond. Maar het bleef knagen, de deur stond op een kier en er was geen weg meer terug. Weliswaar met vele omwegen en afdwalers, maar ik heb die deur open weten te trappen. Ik switchte van opleiding, kreeg mijn eerste baan als wisentonderzoeker en raakte verslaafd aan vogels. Natuur, in al haar facetten, stroomt inmiddels door m’n aderen en ik kan me geen leven meer zonder natuur voorstellen. Dat het mij gelukt is om m’n eerste 20 jaar zonder te overleven, ik snap er niets van.
*voor zover ik weet leeft mevrouw de Wit nog, maar ze is inmiddels wel met pensioen.
Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.
Kelly
— 7 jaar geledenHoi Dylan, Gave pagina met inspiratie heb je! Ik geniet zelf ook enorm van buiten zijn en van de natuur. Mooi hoe je letterlijk en figuurlijk je weg naar buiten gevonden hebt.
Dylan Haanappel
— 7 jaar geledenDankjewel, heel leuk om te horen!
Marylou Van den Brande
— 7 jaar geledenHet is je dan toch gelukt de natuur te ontdekken
Dylan
— 7 jaar geledenInderdaad, en daar ben ik zo blij om!