Het is inmiddels 3:00 uur als ik met enige tegenzin en een bescheiden glas whisky achter mijn bureau kruip. Toch maar even die laptop open en een aantal nieuwe verhalen en visualisaties uitwerken. Ik heb mij er lang tegen verzet, maar inmiddels moet ik mij er aan over geven: de avondmens in mij heeft gewonnen.

Vroeger had ik er al last van. Op de dag was ik vaak moe en had ik nergens zin in, maar ’s avonds ging de energie stromen en leefde ik op. In mijn studietijd aan de kunstacademie deed ik 90% van mijn werk in de nachtelijke uren. De rest van de wereld slaapt op dat moment en social media komt tot rust, en dus is er ruimte voor mijn wereldje. Juist op die momenten gaat de creativiteit stromen en komen de beste ideeën naar voren.

Maar naar mate ik ouder word en m’n banen serieuzer, hoe vaker ik vroeg op kantoor moet zijn en tussen 9 en 5 goed werk moet verzetten. En dus duwde ik de avondmens in mij naar achteren. De avonden werden korter en gek genoeg werd ik steeds vroeger moe. Uiteindelijk lag ik om 21:00 uur in bed om de volgende ochtend om 07:00 met tegenzin mijn wekker weer uit te drukken. Tot afgelopen week, toen ik weer eens aan die avondmens toe gaf.

Ik had al een lange dag achter de rug en zat er eigenlijk helemaal door heen. Na het eten besloten Marije en ik allebei vroeg naar bed te gaan. Leuk idee, maar met zo’n enorm ontevreden gevoel slaap ik slecht. Toen ik om 00:00 voor de derde keer wakker werd besloot ik niet te blijven woelen, maar er uit te gaan. Bijna automatisch schonk ik mezelf een glaasje whisky in -waarvoor ik overigens wel de stof uit het glas moest blazen- en sloeg mijn laptop open. De eerste drie verhalen stonden binnen een uur in concept en de ideeën voor een website die ik aan het ontwikkelen ben schoten achter elkaar te binnen. Mijn vermoeidheid verdween en er verscheen een voorzichtige glimlach op mijn gezicht. Voor ik het wist kwam de zon alweer bijna op en dook ik een stuk tevredener weer in mijn bedje.

De volgende ochtend was het even slikken, ik had maar 3 uur geslapen toen de wekker ging. Maar hoewel het wat moeite kostte om onder de douche te stappen en een ontbijt weg te werken, ben ik lang niet zo productief geweest op werk. Ik voelde mij voldaan, creatief en vooral tevreden. Misschien moet ik er toch maar aan toegeven dat er een echt avondmens in mij schuilt!

Met mij zijn er vele andere, échte avondmensen, maar kunnen we daar wel aan toegeven? Wat denk jij, is het realistisch om met een volwassen leven en een “normale” (kantoor)baan ’s nachts tot leven te komen? Laat het mij weten in de comments.

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.