Alweer drie weken geleden stond ik op het vliegveld in Amsterdam, een plek waar ik de afgelopen jaren met enige regelmaat ben geweest. Hoewel het elke keer weer een ervaring is, is er door de loop der jaren wel wat gewenning ontstaan. Ik ken er de weg, het vliegen zelf stelt niet veel meer voor en ik weet dat er altijd iets moois op me staat te wachten. Dit keer was echter anders, dit keer bleef ik aan Nederlandse kant van de douane. Ik was de thuisblijver.

Toen ik in 2009 voor het eerst alleen door de douane stapte, werd ik even overvallen door een golf van emoties. Toentertijd snapte ik daar niks van. Hoewel de spanning van het onbekende uiteraard zorgde voor een zekere mate van angst, zenuwen en daarmee emotie, dacht ik dat het vooral het verdriet van de mensen om mij heen die bij mij voor tranen zorgde. Maar waarom al die emotie? Ik zou gewoon weer terug komen, uiteindelijk, en ík was toch degene die in het onbekende sprong? Ík was toch degene die een nieuw, angstaanjagend avontuur aan ging?
Over de jaren heen werden die emoties minder. Ik denk dat we er allemaal aan gewend raakte, het gedag zeggen werd normaler en minder beladen. Als er iemand anders op reis ging voelde ik vooral gedeelde blijdschap, omdat ik wist wat een mooie tijd hij of zij tegemoet ging. Toen ik laatst echter de persoon dichtst bij mij naar het vliegveld bracht en voor de douane gedag kuste, werd ik overvallen door eenzelfde emotie als die eerste keer in 2009.

Haar enorme nervositeit straalde door naar mij en om haar zo zien gaf me een verschrikkelijk gevoel. Op de dag van vertrek wilde ik het liefst zeggen dat ze maar gewoon moest blijven, maar diep in m’n hart wist ik dat dat niet eerlijk zou zijn. Het is diezelfde angst voor het onbekende die zo’n reis juist zo bijzonder maakt. En dus zei ik haar gedag en verdween ze achter de douane uit het zicht. Ineens begrijp ik hoe het elke keer gevoeld moet hebben voor “mijn” thuisblijvers en dat die emoties in 2009 voort kwamen uit mijn eigen, onderdrukte nervositeit.
Maar dan begint het wachten op het opstijgen. Na 3 uur ronddwalen op het vliegveld was haar vliegtuig eindelijk vertrokken en moest ik toch echt richting huis, een al achterdochtige marechaussee achter me latend. Eenmaal thuis gekomen voelt het huis ineens leeg en iets té rustig. De dagen daarop heb ik de neiging om dingen te doen waar ik anders totaal geen zin in heb. Ik ga het huis opruimen, de badkamer schoonmaken en zelfs de inhoud van m’n computer ordenen.

Naarmate de tijd vordert zakt dat gevoel en kan ik weer genieten van het alleen zijn. Langzaam stromen ook de mooie verhalen binnen vanuit de andere kant van de wereld en is de onrust vervangen door blijdschap. Blijdschap dat ze wel is gegaan en dat ze aan een prachtig avontuur is begonnen. Haar onrust is verdwenen en daar mee ook de mijne. Toch hoop ik dat ze bij d’r terugkomst haar volgende reis nog niet heeft gepland, of dat we dat avontuur dan samen aan gaan. Ik hoop vooral dat ik voorlopig niet meer de thuisblijver hoef te zijn en die emoties weer mee moet maken. Die rol mogen anderen dan weer op zich nemen.

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.