Het afgelopen jaar was er één met ups en downs. Ik had me weer eens veel te veel op de hals gehaald, met onder andere een vermoeiende baan met veel verantwoordelijkheden en 60-urige werkweken. Daarnaast had ik besloten door te studeren in een totaal andere, nieuwe richting, dus dat kostte ook extra energie. Waar ik nou zo hard naar toe aan het werken was en wat ik eigenlijk wilde was me echter geheel onduidelijk. Tot een stel wisenten alles duidelijk maakten.

We kennen bijna allemaal wel zo’n marathon-loper, die persoon die niet van ophouden weet. Zo’n druktemaker die dagen van 48 uur lijkt te hebben en alsmaar nieuwe plannen maakt. Vrienden en familie worden er inmiddels gek van, want ik ben er zo één. Als ze me een tijdje niet hebben gezien heb ik een lijst vol nieuwe ideeën en vertel ik enthousiast over een compleet nieuw toekomstperspectief. Echt luisteren doen ze volgens mij al jaren niet meer.

Om eerlijk te zijn vraag ik me wel eens af of ik zelf nog wel luister naar al m’n gekakel. Al die plannen, al die nieuwe zijwegen, het zijn telkens nieuwe sprintjes die te snel op elkaar volgen. Maar waarom in hemelsnaam?! Het kost veel energie, even niks doen lukt niet en genieten van wat er al is schiet er meestal bij in. Regelmatig komt dit besef naar boven pruttelen, maar ik druk het dan net zo hard weer naar beneden. Soms lukt dat echter niet en weet ik het echt even niet meer.
Zo ook halverwege dit jaar. Ik draaide overuren op werk, de telefoon stond roodgloeiend en ik verkeerde in een heuse quarterlife crisis. Op dat moment deed zich er een buitenkans voor: ik kreeg een baan aangeboden om onderzoek te doen naar het grootste levende landzoogdier van Europa, de wisent. Natuurlijk twijfelde ik geen moment en nam de baan met open armen aan. Vanaf dat moment veranderde alles.

Ineens verhuisde ik van een restaurant met stress en drukte naar een duingebied afgesloten van het publiek met overweldigende natuur. Ik bepaalde het tempo niet meer, dat deden de dieren. Als zij geen zin hadden moest ik wachten, als ze aan de wandel gingen kon ik terug naar huis. Bovendien voelde ik een connectie met de dieren en de omgeving. Ik voelde me er thuis en kwam geheel tot rust. Het was alsof al die jaren zwoegen, plannen en dwalen eindelijk uitbetaalden.
Vanaf dat moment is me duidelijk wat ik nu echt wil met m’n leven. Werken met de natuur, daar word ik gelukkig van. Het bestuderen van de complexe systemen en alle interacties tussen mens, dier en de omgeving. Een enorme last is van mijn schouders gevallen en ik durf eindelijk een stapje terug te doen. De wisenten hebben me gered van een leven vol ge-ren.

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.