De koppen staan er vol mee: president Trump stelt klimaatontkenner aan als hoofd van de Environmental Protection Agency, de ING financierde de aanleg van de omstreden Dakota Access Pipeline en zelfs onze premier Rutte neemt klimaatverandering niet serieus. We lijken ons ontzettend druk te maken om deze ontwikkelingen, maar waarom eigenlijk? Het klimaatprobleem bestaat niet eens!

Toen ik 7 jaar terug op de Caribbean vertoefde hoorde ik voor het eerst over de effecten van klimaatverandering. Grotere gevolgen van het orkaanseizoen, afstervende riffen en langere periodes van droogte. Echt druk kon ik me er toen niet om maken, ik had wel andere dingen aan mijn hoofd. Pas toen ik in op de universiteit de harde cijfers kreeg voorgeschoteld drong de ernst pas tot me door: de effecten van menselijk handelen op het klimaat is van enorme proporties. Het klimaatprobleem gaat voor enorme problemen zorgen in de nabije toekomst. Of erger nog, dat doet het al.

Hoe langer ik me bezig hield met deze klimaatproblematiek, hoe minder ik me er druk om kon maken. In de wetenschappelijke kring hangt een enorm pessimisme rondom het onderwerp. Eigenlijk is de boodschap altijd hetzelfde: een echt verschil kunnen we niet maken. Telkens wordt benadrukt dat een individu niet veel kan doen, maar dat er fundamentele veranderingen nodig zijn op socio-politiek niveau. Hoewel deze boodschap veelal juist én bovendien goed bedoeld is, werkt het meestal averechts. Het haalt de motivatie weg bij de jonge, gepassioneerde creatieven om een pioneer te zijn.
Waar het dan op neer komt is dat we de enorme uitstoot van broeikasgassen niet terug kunnen draaien. Wereldwijd neemt de biodiversiteit af en de riffen sterven. De oceanen warmen op en via een gecompliceerd systeem stevenen we daardoor af op een ijstijd. De mensheid gaat het door onze domheid gewoon niet overleven.

Het klimaatprobleem bestaat niet

En dat is precies de reden waarom er eigenlijk helemaal geen probleem is. Het gaat namelijk altijd over de gevolgen die de veranderingen hebben voor de mens. Natuurlijk sterven er door ons toe doen bepaalde planten-en diersoorten uit. Dat is ontzettend egoïstisch en voor mij genoeg reden om mijn energie aan te wijden. Maar uiteindelijk komt het er op neer dat de aarde bovenal onleefbaar word voor de mens. Wij sterven uit, maar de natuur leeft door. Misschien volgt er een nieuwe ijstijd en sterven heel veel soorten, inclusief de onze, uit. Tegelijkertijd biedt dat weer kans aan andere dier- en plantensoorten. Ook een ijstijd heeft de aarde al overleefd en dat zal het nog eens doen. Het is een natuurlijk opruimingsmechanisme.

In mijn ogen hebben we daarom twee opties. Of we stappen abrupt uit onze vervuilende consumptiemaatschappij. We nemen alle benodigde maatregelen om ontbossingen tegen te gaan, biodiversiteit te stimuleren en stappen over op duurzame energie. Of, en dit is de meer waarschijnlijke optie, we gaan doodleuk verder zoals we nu doen. We warmen de aarde verder op en kijken toe hoe het menselijk ras gebukt gaat onder “natuur”rampen, hongersnood en stijgende waterspiegels. Al met al: we lossen het probleem zelf op. Ik maak me niet druk.

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.