Regen. Mijn hele leven heb ik het gehaat. Niet vervelend gevonden, niet irritant, nee… ik voelde oprechte haat wanneer de wolken weer eens opscheurde. Tot ik mij omschoolde en het natuurlijke systeem begon te begrijpen. Sindsdien ben ik 180 graden gedraaid en behoor ik al bijna tot de #pulviofielen van Nederland.

Als kind vond ik het allemaal nog niet zo erg. Buitenspelen in de regen bracht immers een extra avontuur met zich mee: wie vindt de diepste plassen en wie kan het natst worden zonder dat mama uit de pan schiet bij thuiskomst? Naar mate ik ouder werd verdween dat speelse karakter en werd regen vooral een obstakel. Op de fiets naar school of werk was elke druppel er één teveel en ik zat veel liever met m’n smoel in de zon.

Die liefde voor de zon is overigens altijd gebleven en de herfst zal nooit mijn favoriete seizoen worden. Toen ik afgelopen week echter een lach op mijn gezicht toverde toen de eerste druppels vielen besefte ik me dat mijn blik op regen in korte tijd compleet veranderd is. De natuur heeft die regen hard nodig, zeker in een tijd van verstening en neerslagtekorten. Ook in Nederland lijken we in steeds meer extremen te leven: van langdurige droogtes tot overstromingen en hagelstormen. Die eerste, rustige druppels na een aantal weken van helderblauwe luchten maken me dan ook extra blij.

Doordat ik meer over de natuur ben gaan leren, ben ik er meer van gaan houden en vice versa. Ik besef me daardoor steeds meer het belang van de balans. Een stortbui na weken van droogste heeft immers weinig zin: de grond is zo droog dat al het water vrijwel direct wegspoelt. En dan heb ik het nog niet eens over al dat water dat direct naar het riool spoelt omdat we onze steden compleet versteend hebben..

Soms droom ik van de ultieme balans. Hoe die er precies uit ziet weet ik niet, maar ik kan me een wereld voorstellen waar zon en regen elkaar elke dag afwisselen. Waar het grondwaterniveau op pijl blijft en al het groen voldoende water heeft om de mooie, zonnige dagen fluitend door te komen. Een pluviofiel (iemand die van regen houdt) zal ik overigens nooit worden. Van de zon laad ik op en ik trek liever een trui uit dan dat ik een extra jas aan moet doen. Maar een wereld in balans, wat zou dat toch mooi zijn.

Natuurlijk is dat voorlopig ook maar wat het is: een droombeeld. Tot dat beeld werkelijkheid wordt blijf ik in ieder geval glimlachen als de eerste, rustige druppels weer uit de lucht komen. Laat het maar regenen!

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.