De laatste jaren is er enorm veel veranderd: in mij, in de manier waarop ik in het leven sta en in de beslissingen die ik neem. Van anderen ontvang ik vaker dan terecht een waardering voor hoe ik de dingen heb aangepakt. Hoe ik een nieuwe weg ben ingeslagen en nu al veel dichter ben bij waar ik echt wil zijn. De laatste tijd voel ik echter ook steeds vaker kritiek, of misschien wel onbegrip, omdat ik nee begin te zeggen.

Het lijkt iets typisch van deze tijd, besluiten gewoon maar ja-zeggen. Simpelweg kansen aan te nemen zodra ze voorbij komen en in het diepe te springen. Daarmee brengen we onszelf buiten onze “comfortzone” en doen we ervaringen op die we anders niet zouden hebben. Ik geloof enorm in de kracht van het ja-zeggen en ik ben er van overtuigd dat het één van de redenen is waarom ik ben waar ik nu ben. Maar ik denk dat er ook een enorme kracht verscholen gaat in het nee-zeggen.

Toen ik nog aan de kunstacademie studeerde en op weg was naar een leven als ontwerper draaide alles om het aangrijpen van kansen. Het aannemen van een gratis ontwerpklus om ervaring op te doen werd enorm gestimuleerd en een netwerkborrel kon je eigenlijk niet laten schieten.
Hoewel sommigen bewust voor een binnenbaan kiezen besefte ik me langzaam dat ik niet fulltime achter de computer wilde zitten en begon ik aan een switch richting een leven in de buitenlucht. Deze tijd stond wederom enorm in het teken van ja-zeggen, op alles dat ecologie- of natuur-gerelateerd was, maar daardoor kreeg ik het steeds drukker. Langzaam leerde ik dan ook nee te zeggen, ik moest wel. Ik stopte met pijn in m’n hart met m’n vrijwilligerswerk, omdat ik er een enorme hoeveelheid tijd en energie instopte maar er vrijwel niets voor terug kreeg. Ik kreeg banen in de ontwerpsector aangeboden en wees ze af. Ik begon zelfs nee te zeggen tegen een kopje koffie met een verre vriend of vriendin, omdat ik gewoonweg even te druk was of me niet zo lekker voelde.
Gek genoeg leek het of er bij elke nee een nieuwe kans ontstond. Door dingen niet aan te nemen ontstond er ineens ruimte voor iets nieuws, iets nog mooiers. Vrijwel elke nee werd relatief snel gevolgd door een nieuwe mogelijkheid. Een typerend voorbeeld: ik besloot na jaar 1 van de master natuurwetenschappen een (half) jaar de tijd te nemen om meer ecologische kennis op te doen alvorens af te studeren in die richting. Nog geen maand na dat besluit kreeg ik een tijdelijke baan aangeboden als wisent-onderzoeker. Ik begon daardoor met een flinke hoeveelheid ecologische kennis en ervaring aan mijn afstuderen.

Ik heb geleerd dat ik een beperkte hoeveelheid energie heb en die energie goed moet verdelen wil ik überhaupt iets goed kunnen doen. Ik heb geleerd dat ik soms tijd voor mezelf nodig heb. Tijd om even niks te doen en adem te halen. Als ik mijn energie en tijd tot op de top van m’n capaciteit vol plan er geen ruimte is voor nieuwe dingen, voor ontwikkeling. Ik mag soms nee zeggen als ik me even niet lekker voel, of moe bent. Hell, ik mag zelfs nee zeggen zonder reden.

Als iemand mij nu een vacature doorstuurt van een potentiële droombaan (dankjewel pap, blijf ze vooral sturen!) twijfel ik even, maar bedank dan toch. Ik weet inmiddels dat ik niet elke kans direct hoef aan te grijpen, ze vergaan niet. Misschien is die functie dan wel vervuld, maar er komt waarschijnlijk nog iets mooiers op mijn pad zodra ik daar klaar voor ben.
Maar ook op de kleine dingen kan ik inmiddels makkelijker nee zeggen. Soms voel ik even niets voor een kopje koffie en blijf ik liever thuis. Juist door dat soort momentjes ben ik nu op een plek waar ik veel liever ben dan waar ik een paar jaar geleden was.

Dus, zeg vooral heel veel nee. Daarmee maak je het juist mogelijk ja te zeggen.

Benieuwd hoe het nu met mijn reis naar een leven in de buitenlucht staat? Volg de Facebook-pagina en je bent zo weer op de hoogte.

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.