Boeken, films en tv-series maken er altijd een idyllisch plaatje van: het avontuurlijke leven. Mensen die alles achter laten om de wildernis in te duiken. Daar vinden ze al snel de zin van het leven om vervolgens als herboren terug te keren. Onderweg maken ze vrienden voor het leven en kunnen hun geluk niet meer op. Maar er zit ook een andere kant aan het verhaal.

Nog net geen 10 jaar terug begon mijn “avontuurlijke” leven. Vlak na mijn 18e verjaardag stapte ik in het vliegtuig naar Aruba zonder te weten waar ik terecht zou komen. De volgende dag was ik kitesurfles aan het geven op één van de mooiste stranden ter wereld en moest ik voor mijzelf zorgen. Menig reis volgde en onderweg sloot ik mijn beste vriendschappen. Sommigen voor altijd, anderen slechts voor de duur van mijn reis of bezoek. En dat maakte eigenlijk niet meer uit. Ik leerde dat mensen komen en gaan. Soms stapt iemand je leven in en gaat nooit meer weg, terwijl anderen maar heel even nodig hebben om je te raken. Ik leerde mij aanpassen aan het komen en gaan van mooie mensen. Ik had er vrede mee. Sterker nog, ik werd er goed in en vond het fijn.

Inmiddels ben ik een stuk minder onderweg. Het avontuurlijke zit er nog wel, maar in beperktere mate. Of, in gezondere mate. Natuurlijk zijn er momenten dat ik sta te springen om weer op pad te gaan, maar doorgaans ben ik blij met het rustigere leven.
Maar het went ook. Het komen en gaan van mensen is minder geworden en vriendschappen zijn langdurige relaties geworden. Het avontuurlijke verdwijnt echter niet zomaar. Niet bij mij, maar ook niet bij die vrienden. En als bij één van hen dan de droom uit komt om naar de andere kant van de wereld te verhuizen.. dat doet dan ineens pijn.

Begrijp mij niet verkeerd: toen ik hoorde dat het eindelijk allemaal rond was, was ik dolgelukkig. Eén van mijn beste vrienden, zijn droom komt eindelijk uit. Samen met zijn vrouw en gezin naar het land waar ze al zo lang van dromen. Waar ze zich al zo vaak hebben gewaand. Wat een fantastisch nieuws!
Maar, het is wel een bijzonder goede vriend. Iemand waar ik zielsveel van ben gaan houden en waar ik altijd terecht kon. Niet dat we elkaar dagelijks zien, maar dat is ook helemaal niet nodig. Het zit altijd wel goed. We hebben de prachtigste momenten gedeeld, maar ook de kutste momenten samen mee gemaakt. Ik voel mij altijd bij hem en zijn gezin thuis, en ik weet eigenlijk niet goed hoe mijn leven er uit zal zien als hij niet meer in de buurt is.

Natuurlijk gaan we elkaar nog zien en het is zeker niet het einde van de wereld. De afgelopen weken word ik alleen met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik enorme waarde ben gaan hechten aan het hebben van zulke goede vrienden. Het komen en gaan is minder geworden en eigenlijk was dat wel heel erg fijn. Toch is het tijd om weer een keer te laten gaan, het avontuurlijke leven heeft zo zijn keerzijde.

I love you buddy, het is je zó gegund.

Benieuwd of ik voortaan alleen nog maar huilend flessen whisky achterover gooi of mijn verdriet verzacht door nóg meer buitenavonturen? Volg mij dan op Facebook en blijf op de hoogte. Inschrijven voor de nieuwsbrief kan natuurlijk ook: 
[jetpack_subscription_form subscribe_text=”” title=”” subscribe_button=”Aanmelden”]

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.