Vorige week vrijdag nam ik mijn camera weer eens mee het water in. Samen met een goede vriend genoot ik van de ondergaande zon en onze geliefde Noordzee. Niet wetende dat drie dagen later vijf surfers om het leven zouden komen.

De zee is voor mij altijd een plek van ontspanning en rust geweest. Een duik nemen is thuiskomen. Het is alsof ademhalen er makkelijker gaat. Eenmaal in het water valt er een deken van rust over me heen en komen mijn gedachten even tot stilstand.

Natuurlijk gaat het er niet altijd over rozen. De zee en ik, we hebben het elkaar moeilijk gemaakt. Woordenwisselingen gehad en soms moesten we even afstand nemen. Er zijn zelfs moment geweest waarop ze me liet schrikken en me weer even met twee benen op de grond zette. Maar de gebeurtenissen van deze week zijn anders.

De zee geeft en de zee neemt, dat weten we. Maar het raakt, diep. De jonge, maar zeer ervaren watermannen. De vreemde omstandigheden. Het nog niet geborgen lichaam. De ongekende reddingsacties.

Boosheid en verdriet wisselen elkaar continue af. Tegelijkertijd is het ongekend mooi hoe de surf community bij elkaar komt. Er worden verhalen gedeeld, er wordt getroost en er wordt gerouwd. In alle uithoeken van het land, maar ook internationaal staat men even stil.

Afgelopen vrijdag, een week na deze foto, pakte ik mijn eerste golven weer. De surf was prachtig, de zon scheen. We hebben gelachen en genoten, maar mijn gedachten waren bij hen die er niet meer zijn. Bij hen die voor altijd met ons mee surfen. De zee zal nooit meer hetzelfde zijn.

Rest in peace, boys!

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.