Ineens ben ik klaar wakker. Verbaasd door het plotselinge wekken probeer ik te achterhalen wat me heeft ontwaakt. Geen geluiden, geen licht. Meestal zijn het dan mijn eigen gedachtes die me bezig houden, maar ook die zijn er niet. Ik ben gewoon wakker.

Deze laatste dagen van het jaar ben ik veel bezig met het creëren van rust en ruimte. Al maanden, misschien wel jaren, is die wens er, maar pas recent heb ik de handvatten en energie gevonden om daadwerkelijk een verschil te maken. Eén van de belangrijkste aanpassingen: minderen met het staren naar mijn telefoon. Gedurende de dag, maar vooral vlak voor en na het slapen. Ik slaap er een stuk beter door, lig eerder in m’n bed en ben rustiger. Maar ik word ook vroeger wakker. Dat is niet gek, want voorheen lag ik vrijwel elke avond tot na middernacht door social media te scrollen. Nu val ik na een boekje lezen als een blok in slaap.

Mijn lichaam wil bewegen

Het is half 5 als ik op mijn horloge kijk. Ik draai me nog maar eens om en probeer me in te beelden wat de dag zal brengen. Slapen lukt niet meer en na een uur besluit ik zachtjes uit bed te kruipen. In de woonkamer zet ik voorzichtig een lampje aan, één waarvan ik weet dat het niet de hele kamer verlicht, maar wel genoeg zicht biedt om te zien of ik mijn sokken binnenstebuiten aan trek. Ik zet een kopje thee, kruip op de bank en begin aan een puzzel. Maar mijn lichaam wil bewegen. Naar buiten, de frisse lucht in, alsof ik daar beter kan ademhalen. Ik trek mijn wandelschoenen aan, pak mijn warmste jas en twijfel even of ik mijn oordopjes wel mee moet nemen. In complete stilte lopen kan heel fijn zijn, zeker wanneer de stad nog slaapt. Maar vanmorgen voel ik de behoefte om een fijne podcast te luisteren, een verhaal over buiten zijn en avonturen beleven. Ik doe mijn oordopjes in, scrol snel naar The Dirtbag Diaries en zet de nieuwste podcast op. Onderweg dwalen mijn gedachten af en toe af. Zoals altijd in dat drukke hoofd van mij komt er van alles langs: lange reizen, gelukkig zijn, een leven waarin geld geen probleem is. Het schiet van hot naar her, maar het is allemaal oké. Zonder dat ik er erg in heb loop ik richting strand en ik vraag me nog even af of dat voor nu misschien te ver is.

In de tussentijd vertelt een Hawaiiaanse surfer en lifeguard in de podcast over zijn allereerste reddingsactie en hoe hij het zelf bijna niet had overleefd. Aandachtig luister ik naar zijn verhaal. Hoe hij vol vertrouwen het water in sprong en door de enorme golven peddelde. Hoe hij de nog jonge surfer op zijn rescueboard tilde en hem probeerde gerust te stellen. En hoe hij zich daar ineens besefte hoe gevaarlijk de situatie was en het lood ‘m in de schoenen zakte. Bij dit soort verhalen krijg ik altijd kippenvel. Omdat het werk dat deze mannen en vrouwen doen ongelooflijk veel respect verdient en hun verhalen me raken, maar ook omdat het me in gedachten terugbrengt naar het moment dat ik bijna ben verdronken tijdens een surfsessie in Australië. Met een klap sta ik weer met twee voeten op de grond en ik realiseer me dat ik al luisterend tot het strand ben gewandeld.

Onrust op het strand

Het is nog donker en het strand oplopen voelt raar. Het is donker en stil, en op de parkeerplaats staan twee lege auto’s met beslagen ramen. Van wie zullen ze zijn? Achter het duin stijgt rook op uit de schoorsteen van de strandtent. Normaal zou die hier rond deze tijd niet meer staan, maar dit jaar is alles net even anders. Al zoekend naar een medemens loop ik het strand op. Twijfelend, een gevoel dat ik hier niet ken. Er is verder niemand, maar ik voel me bekeken en kijk regelmatig achterom om te zien of er toch niet iemand is. De weg naar het water is lang, het water staat laag. Eenmaal bij zee ga ik zitten en kijk nog een paar keer onrustig om mij heen. De podcast heb ik uitgezet en de oordopjes zitten in mijn jaszak. Het licht van de vuurtoren brengt een vertrouwd ritme en door het geluid van de golven keert de rust langzaam terug.

En zo zit ik daar, voor me uit te staren en te luisteren naar de zee. Mijn gedachten dwalen af naar alle avonturen en ervaringen die de zee me heeft gebracht. De mooie ontmoetingen, vrolijke moment, maar ook de tranen. De spannende momenten, de vrienden die komen en gaan en de vele lessen die ik er heb geleerd. En dan, als al die gedachten langs zijn gekomen, is het ineens leeg. Er valt een deken van rust over me heen en ik voel me helemaal opgeladen. Achter me kruipt de zon langzaam achter de horizon vandaan en ik besluit dat het tijd is om terug te gaan. Dit ga ik vaker doen!

Meer lezen?

Eerder schreef ik oa. over ons besluit de stad te verlaten in “De knop is om: we gaan de stad (weer) uit!” en vertelde ik over een bijzondere ontmoeting met wolvenexpert Elli H. Radinger, schrijfster van het boek De wijsheid van wolven.

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.