Elke winter is het weer zo ver. Mijn energieniveau staat op nul en mijn inspiratie is verdwenen. Op Dylan gaat naar buiten is het in de wintermaanden dan ook een stuk stiller, met moeite pers ik hooguit één keer per maand een verhaal uit. Het aantal bezoekers liggen in deze maanden dan ook een stuk lager en keer op keer denk ik: Dit keer stop ik écht met schrijven.

Dylan gaat naar buiten staat in april 3 jaar online, maar daarvoor schreef ik al enkele jaren. Van incidentele verhalen voor een non-profit organisatie tot een vaste, tweewekelijkse column voor een online magazine. Sinds het begin beland ik elke winter in die dip. Zo ook dit jaar.

Sterker nog, dit jaar begon de dip al vroeg. 2019 was een goed jaar voor de blog. Het aantal lezers verdubbelde voor het tweede jaar op rij en met goed gelezen blogs als

• 5 onverwachte redenen om naar buiten te gaan
• De keerzijde van een avontuurlijk leven en
• Blij de herst in met de #2uurnatuur Challenge

huppelde ik eenvoudig de zomer door. In september had ik al mijn doelen voor dat jaar bereikt en ik ging een beetje achterover leunen. Toen de winter begon en mijn inspiratie opraakte liep ik al 2-0 achter.

Toen maart begon had ik pas één verhaal gepubliceerd en de motivatie om te schrijven was compleet verdwenen. Een keer of vijf besloot ik dat ik er nu echt mee zou stoppen. Tot ik afgelopen week in het voorjaarszonnetje zat op ons heerlijke terrasje. Ik dacht terug aan een aantal jaar terug:

“Het is maart 2012 en ik woon nu een maand of zeven in mijn ‘eigen’ antikraak huisje in Den Haag. Het is een dubbele bovenwoning dat al jaren geen onderhoud heeft gezien, maar het is er fijn. De ruimte is van mij, ik woon er immers alleen, en ik kan er doen en laten wat ik wil. Van de extra slaapkamer heb ik inmiddels een prachtig klushok gemaakt waar ik van oude, originele onderdelen bijzondere fietsen maak en soms mijn surfboard repareer. De lekkende douche en ouderwetse keuken kunnen me van tijd tot tijd irriteren, maar vandaag heb ik daar geen last van. Best vreemd, want deze tijd van het jaar ben ik normaal gesproken niet op m’n best.

Al jaren heb ik last van winterdepressies, maar dit jaar was heftig. Het gebrek aan zonlicht maakt me futloos en ik ben voor het eerst een aantal maanden gestopt met surfen. Waar lichttherapie me menig winter door heeft geholpen, had deze dit jaar weinig effect. Tegelijkertijd vroeg de kunstacademie veel van mijn energie en zoog ze het laatste beetje creativiteit dat in me zat helemaal op. Maar vandaag is anders, vandaag is de eerste dag dat ik mij weer wat beter voel.

Ik heb namelijk een nieuw plekje ontdekt in mijn huis. Helemaal achterin in het huis, vlak bij de keuken, zit een groot raam. De eerste maanden stond mijn tafel hier, waardoor het raam niet open kon. Die tafel heb ik in mijn winterse buien weer eens verplaatst en ‘m geruild met mijn luie stoel. Toen ik vanmorgen met een kopje thee zat weg te dromen viel ineens de zon op mijn gezicht. Voor ik het wist stond het raam helemaal open, lagen mijn voeten op de vensterbank en zongen de vogeltjes mij tegemoet. De zon geeft mij hoop en ik merk dat mijn energie plots terug is. Zonder dat ik er mee bezig ben stromen de eerste ideeën voor die moeilijke opdracht binnen. Ik leef helemaal op.”

De afgelopen jaren zijn de winterdepressies minder erg geworden, soms blijven ze zelfs helemaal achterwege. Ik heb mezelf beter leren kennen en weet wat er nodig is om me de winter door te krijgen. Het gebrek aan inspiratie echter, dat blijft. Elke winter is het weer een uitdaging om nog even vol te houden, nog een verhaal te schrijven of weer een glimlach op mijn gezicht te toveren. Want als in het voorjaar dan de zon weer verschijnt, dan komt alles weer terug.

Dat gebeurde dus ook deze week, toen ik eindelijk weer zonder jas op ons terrasje zat en de zon op mijn gezicht viel. Al snel voelde ik de energie weer stromen en zat het eerste verhaal weer in mijn hoofd. Gelukkig besloot ik ook dit jaar weer: ik stop toch écht niet met schrijven.

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.