Een jaar geleden kondigde Rutte een intelligente lockdown aan. We hielden 1,5 meter afstand, de eerste evenementen werden afgelast en we gingen waar mogelijk thuiswerken. Toen ook winkels, sportscholen en horeca dicht moesten zocht thuiswerkend Nederland ineens massaal de natuur op. Sterker nog, het werd in veel gebieden zo druk dat parkeerplaatsen werden afgesloten en er werd verzocht dichter bij huis te gaan wandelen. Gehoorzaam als ik ben, heb ik al bijna een jaar geen natuurgebied meer gezien en dat sloopt me. Daarom vraag ik: mag ik mijn natuur weer terug?

Hoe het allemaal begon

Vier jaar geleden startte ik dylangaatnaarbuiten.nl. Ik was me al een paar jaar aan het omscholen van ontwerper tot ecoloog en ik wilde meer naar buiten. Door van de natuur mijn werkveld te maken lukte het me niet alleen om in mijn vrije tijd vaker de buitenlucht op te zoeken, maar ook tijdens werktijd kwam ik vaker buiten. Ik voelde me gelukkiger, ervaarde minder stress en mensen zagen me opbloeien.  Steeds vaker kreeg ik de vraag: “Ik wil ook meer naar buiten, hoe doe je dat?” en ik besloot mijn ervaringen te gaan delen.

En met succes. Steeds meer mensen weten mijn verhalen te vinden (> 25.000 eind vorig jaar!) en de media pikte mijn verhaal op (zie: Media & publicaties). Lezers (jullie dus) laten me ook vaker weten dat ze geïnspireerd raken of zich herkennen in mijn verhalen. Dat motiveert mij vervolgens weer om nóg vaker naar buiten te gaan, nieuwe plekjes te ontdekken en te doen waar ik gelukkig van word. Maar toen kwam corona.

Van ‘Dylan gaat naar buiten’ naar ‘Dylan blijft binnen’

Begin vorig jaar zat ik er iets minder fris bij. De winter is altijd een lastige periode, winterdepressies zijn me niet vreemd. Over de jaren heb ik geleerd een stapje terug te doen en mezelf een soort winterrust te gunnen. Ik was echter net gestart met een nieuwe baan en heb mezelf die rust niet gegund. Daarnaast had mijn vorige werk (en vooral het reizen er naar toe) me veel energie gekost. Toen de eerste maatregelen werden genomen en we voornamelijk thuis gingen werken was ik vooral opgelucht. Veel afspraken gingen niet door, grote evenementen schoven we op en ik had veel meer tijd alleen. Voor mijn gevoel had ik veel meer vrijheid om mijn tijd in te delen en naar buiten te gaan wanneer ik daar behoefte aan had. Ik maakte me, net als veel mensen, nog niet zoveel zorgen om de startende pandemie en genoot vooral.

Dat veranderde snel toen Nederland verder tot stilstand kwam, de temperaturen opliepen en iedereen massaal de natuur in trok. Natuurlijk zijn de mooiste zomerdagen er altijd al druk, maar nu werd de natuur overladen met mensen. De shoppers, de terrashangers, de verenigingsmensen. Ze trokken allemaal de natuur in.

Als resultaat stonden parkeerplaatsen vol en werden natuurgebieden overlopen. Het werd er zo druk dat 1,5 meter afstand houden niet altijd meer mogelijk was. Natuurbeheerders riepen, volkomen terecht, op natuurgebieden te vermijden en sloten parkeerplaatsen af. De natuur werd platgelopen en vervuild: men hield zich niet aan de paden en afval werd overal achtergelaten. Ik vind het geweldig als meer mensen bewust van de natuur genieten, maar daar had dit niets mee te maken. Tegelijkertijd liepen de besmettingen hard op en ik wilde geen onnodig risico lopen. En dus zocht ik het in de stadsparken op de hoek of bleef ik thuis.

Mag ik mijn natuur weer terug

De eerste weken was dat geen probleem. Ik ontdekte mooie plekjes in de buurt die me anders waren ontgaan en ik kan wel even zonder. Maar na maanden thuis zitten en elke dag hetzelfde wandelrondje ben ik toe aan rust en ruimte. Aan de dynamiek van het duin en het leven dat zich niets aantrekt van de mens. Aan de natuur die de ruimte heeft voor natuurlijke processen en ons laat meegenieten waar dat kan. Maar die plekjes, die natuur, die ben ik kwijt. En geloof me, ik besef me helemaal hoe egoïstisch dat klinkt. De natuur is helemaal niet van mij, maar toch voelt het een beetje alsof me iets ontnomen is. Het voelt alsof mijn natuur van me is afgepakt.

Gelukkig lijkt er licht aan het eind van de tunnel. Ik ben optimistisch en hoop dat we tegen het najaar weer een iets normalere tijd tegemoet gaan. En hoewel er een aantal positieve veranderingen in gang zijn gezet het afgelopen jaar (minder onnodig reizen!) kijk ik uit naar het moment dat ik weer in rust van de natuur mag genieten. Want de natuur, die voelt toch een beetje van mij.

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.