Het is een bucketlist-item van velen: het Noorderlicht zien. Al jaren stond een tripje richting het noorden op m’n lijstje, maar het kwam er steeds niet van. Bovendien is Scandinavië niet echt goedkoop. Begin dit jaar was het eindelijk zo ver en ging ik, samen met Marije, op zoek naar de Lofoten, Noorwegen. Het tripje bracht ons niet alleen het groene licht, maar o.a. ook hongerige zeearenden, bevroren bergmeren en indrukwekkende fjorden.

De heenreis an sich was al een bijzondere ervaring. Hoewel Noorwegen goed te bereiken is, zijn de Lofoten dat wat minder. De verzameling eilanden ligt niet alleen veel verder noordelijk dan wij dachten (Oslo ligt pas op de helft vanaf Nederland gezien), de enige verbinding is via boot of propellervliegtuig. Wij hadden de laatste geboekt en na korte overstappen in Oslo en Bode stapten we in onderstaand vliegtuig, dat ruimte biedt aan pakweg 40 personen.

Svolvaer, Lofoten

Eenmaal aangekomen in Svolvaer zou er een door de reisorganisatie geboekte taxi op ons wachten, maar dat was helaas niet het geval. Gelukkig reden er taxi’s af en aan, en konden we één van hen vragen of onze taxi nog zou komen. Na een kort telefoontje begrepen we dat er helemaal geen vooruitbetaalde taxi gepland stond, dus regelden we er zelf één.
Na een ritje van ongeveer 15 minuten kwamen we aan bij het hotel, Svinoya Rorbuer, waar we zeer gastvrij en vriendelijk werden ontvangen. De gastheer wist ons bij de sleuteloverdracht te vertellen dat we in één van de beste Rorbuers -de klassieke Noorse chalets- overnachtten, op de hoek van het eiland met uitzicht op zee. En niets was minder waar.



Nadat we onze spullen in de rorbuer hadden gedropt konden we genieten van een waanzinnig drie-gangen menu. Uiteraard konden we voor het hoofdgerecht kiezen uit de nationale trots stockfish, en vers elandvlees. We kozen ieder één en beiden waren verrukkelijk. Na een snel, maar duur biertje gingen we op “huis” aan. Al druk pratend sloegen we de laatste hoek om toen één van ons kort naar boven keek. En holy crap: de hele hemel was groen gekleurd! Hoewel er vrijwel geen Noorderlicht-activiteit was voorspeld, was het een van de sterkste avonden van de week. Dat is pas een binnenkomer!





Hoewel het Noorderlicht doorgaans beter te zien is op de foto’s dan in het echt, doen deze foto’s de beleving van die eerste avond geen eer aan. Het licht was heel fel, de groene slierten verdwenen en verschenen steeds opnieuw en het hele tafereel begon op een gegeven moment te dansen. De lokale bevolking praat met veel respect over het natuurfenomeen en na deze avond begrepen we heel goed waarom. Maar Scandinavië heeft nog veel meer te bieden.

De volgende ochtend en middag waren we vrij om te voet de omgeving te ontdekken. Het plaatsje Svolvaer is niet groot, maar het heeft alles wat je hartje begeert. Van intense rust en natuur, tot cafe’s en restaurants in de gezellige haven. De uitzichten zijn er bovendien onvoorstelbaar mooi, dus we gingen met de camera op pad.





S’avonds stond een noorderlicht tour gepland. Na de verrassing op de eerste avond vroegen we ons even af wat de meerwaarde zou zijn van zo’n tour, maar dat werd al snel duidelijk. Het Noorderlicht is namelijk veel beter te zien buiten de stad, waar lichtvervuiling minimaal is. Na een korte presentatie over de wetenschappelijke achtergrond van het licht stapten we, samen met twee Amerikaanse toeristen en de gids Jann, in een minibus. Onderweg vertelde Jann, overigens eigenaar van Lofoten Aktiv, vol trots over “zijn” Lofoten, de lokale kathedraal, stockfish en het lokale leven. Tijdens het vertellen werd de lucht goed in de gaten gehouden en na een aantal kronkelpaadjes stapten we uit bij een bergmeer, en met groene slierten in de lucht. Zodra het licht weer afzwakte warmden we op in de bus en reden door naar een volgende locatie. Aan het eind van de avond was het licht van de maan, die net deze week vol en “super” was, zo sterk dat het haast dag leek te zijn. Gelukkig stelde ook hier mevrouw Groen niet teleur en konden we tot het eind van de avond genieten. Het eerste SD-kaartje was inmiddels vol.






De volgende dag stonden we weer vroeg naast ons bed en gingen we na een goed ontbijt op pad met Elisabeth. Ze is nu zo’n drie seizoenen gids bij Lofoten Aktiv en kent het gebied op haar duimpje. Deze dag nam ze ons mee op sneeuwschoen-tocht en dat betekende een heel stuk wandelen. Tussendoor vertelde ze over het leven op de Lofoten en beantwoorde ze geduldig mijn vragen over de lokale fauna. Na een half uurtje wandelen mochten we kiezen: rechtsaf, bergtop op en met hetzelfde uitzicht rechtsreeks richting Svolvaer óf linksaf, naar beneden en over bevroren meren richting bus. De laatste zou iets langer duren, maar dat maakte ons niet uit. Hoe vaak heb je de kans om tussen bergtoppen over bevroren meren te wandelen?! Elisabeth heeft de afstand echter ietwat anders ingeschat en we zijn uiteindelijk meer dan een uur langer onderweg geweest en kwamen uitgeput aan bij de bus van Jann. Maar man, wat een ervaring!

Varen rond de Lofoten, Noorwegen

Dag drie bracht een uitje waar ik lang naar uit heb gekeken: zeearenden spotten! Wederom vroeg ons bed uit, want Aurora Jäger Odd-Petter gaf een kleine lezing over wildlife op de Lofoten voordat we op de boot sprongen. Vanaf het vaste land vaarden we al snel langs de eerste fjorden, met waanzinnige uitzichten als gevolg. Bovendien kregen we alvast een kleine preview van één van de meest indrukwekkende vogels van Noorwegen.





Het eindpunt van de boottocht was midden in een fjord, maar de kapitein gaf al vroeg aan dat het wellicht niet mogelijk was de fjord binnen te varen. Het was koud geweest en er was een grote kans dat de fjord was dicht gevroren. Bij aankomst leek dit inderdaad het geval te zijn, dus we gingen voor anker buiten de fjord. De visjes werden gesneden en de meeuwen gevoerd. De meeuwen hadden snel door dat er wat te halen viel en omringden de boot. Odd-Petter legde uit dat de meeuwen de aandacht trekken van zeearenden in de omgeving en zo de kans vergroten dat de arenden ook even een kijkje komen nemen.

Na een verdere inspectie bleken we toch de fjord in te kunnen en vaarden we een stuk verder. Omringt door bevroren bergen en wat kleine vissershutjes kwam de eerste zeearend langs gevlogen. Een aantal vissen werden met lucht gevuld en in het water gegooid: de zeearend is alleen geïnteresseerd in vissen aan het oppervlak. Vrijwel direct scheerde de eerst arend langs en plukte een visje uit het water. Dit spektakel herhaalde zich een aantal keer en we konden de magnifieke dieren van vrij dichtbij bewonderen. Hoewel ik wel had verwacht ze te zien had ik dit niet durven hopen.













Na de boottocht bezochten we de supermarkt om eten in te slaan en voor te bereiden op een weekje roadtrippen. De volgende dag konden we namelijk een huurauto ophalen en het eiland verder verkennen. Hoewel er een auto van de laagste categorie was gereserveerd stond er een bijzondere wagen op ons te wachten. Waarschijnlijk waren alle kleine auto’s al verhuurd en kregen we een automatische upgrade. Hoe dan ook, mij hoorde je niet klagen! Volautomatische verlichting, ruitenwisser en achterklep, draadloos muziek afspelen van m’n iPhone, ingebouwde navigatie, cruise control, automatische rijbaan detectie, noem het maar op. Alsof autorijden nog niet leuk genoeg is!

De volgende dagen hadden we alle tijd en mogelijkheid om de Lofoten te ontdekken. In drie dagen reden we via het noorden uiteindelijk helemaal naar A, het zuidelijkste punt van de Lofoten. Onderweg stopten we tussen bijzondere bergtoppen, smeltende watervallen en een surfstrand. Her en der pakten we een zijweggetje en bezochten mooie, afgelegen plaatsjes. Enkele avonden trachten we zelf mooie noorderlicht plekjes te vinden, maar dat mocht helaas niet baten.
















In de avonden kookten we zelf of we pakten een restaurantje in de haven van Svolvaer. Het vissersdorpje is enigszins toeristisch en heeft daardoor enkele hippe plekjes om lekker te eten. Druk is het niet, dus het is goed vertoeven. De biertjes zijn duur (7-9 euro!) dus we hielden het vooral op een cola of twee. Het weer was wel omgeslagen en s’avonds was het inmiddels te bewolkt om nog echt noorderlicht te zien.


Na zo’n 1000km te hebben gereden op 1 tank (toch fijn, zo’n diesel) moesten we woensdagochtend aftanken en richting vliegveld. De auto leverden we in voor de deur en stapten zo het vliegtuig in. De terugreis gaf nog prachtige uitzichten, zeker rondom Oslo. Eenmaal thuis is het flink nagenieten van een mooie reis en de vele foto’s. En hoewel we het noorderlicht kunnen afstrepen vermoed ik dat dit zeker niet te laatste keer is dat wij Noorwegen bezoeken!

Al met al was dit een reis die ik nooit zal vergeten en eentje die hoog op m’n lijstje stond. Welk reisje staat bij jou hoog op je lijst? Is dat, na het lezen van de fotoverslag, ook Noorwegen of heb je nog veel mooiere plannen? Laat het me hieronder weten, ik kan wel weer wat inspiratie gebruiken voor een volgende trip.

Wist je dat ik al eerder iets deelde over onze trip door Noorwegen, maar dan over wildlife? Dat lees je in de ontdekkingen van februari.

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.