Je kent ze wel, die hippe travelblogs vol mooie vrouwen, witte stranden en ongerepte natuur. De schrijvers a.k.a. bloggers zien er allemaal dolgelukkig uit, verkennen de prachtigste plekken en er lijkt geen vuiltje aan de lucht. Heel soms komen ze een kleine hobbel op de weg tegen; een lekke band, een natte handdoek of een net niet goed gefrituurde sprinkhaan die nog even na-spartelt bij het doorslikken. Een goed zeeman wordt nou eenmaal ook wel eens nat en ze redden zich hier altijd prima uit. Maar is het leven van een wereldreiziger nou wel echt zo makkelijk en gelukzalig?

Als ik zelf aan naderende avonturen denk, word ik vooral onrustig. Nog voordat ik aan het inpakken van m’n tas kan beginnen ben ik al zenuwachtig en creëer ik in m’n hoofd doemscenario’s waarin ik hopeloos verdwaal of mijn vliegtuig halverwege zonder brandstof zit. De stabiliteit en het gemak van thuis voelen dan veel te fijn. Maar toch doe ik het mezelf elke keer weer aan.
Zo ook nu: op het moment van schrijven ben ik net terug van 4 dagen in het bos en moet ik alweer m’n tas pakken voor een volgend avontuur: op (surf)retraite in Marokko. Een geweldig vooruitzicht, maar zo ervaar ik het nog even niet. Ik ben niet vooruit te branden, m’n tas ligt leeg op het kleed en ik heb net m’n eerste twee sigaretten in 8 maanden tijd als een ware kettingroker weggepaft. Eenmaal op weg keert de rust altijd wel terug, dus spijt van een reis heb ik nooit. Maar waarom dan toch die onrust?

Een beetje nervositeit voor een reis is volgens mij heel normaal, zeker wanneer deze niet tot in de puntjes is uitgestippeld. Onbekende landen waar je de taal niet spreekt, eten dat voor nare bijwerkingen zorgt en hostels die vol zitten of te goor zijn om een nacht in door te brengen. Er komt een hoop geregel bij kijken, terwijl je ook thuis twee weken niks kunt doen en uit kunt slapen in een vertrouwd bed. Maar dat leventje kennen we wel en er valt zoveel te ontdekken. Dat laatste zorgt dus zowel voor de reden om te gaan, als de tegenzin vlak voor een reis.
De afgelopen jaren heb ik een aantal mooie reisjes mogen maken, maar ik zou mezelf geen doorgewinterde wereldreiziger willen noemen. Kennissen en familie zijn inmiddels niet meer verbaasd als ik met de plannen van een nieuw avontuur op de knoppen kom, maar dat vergoot mijn onrust eigenlijk alleen maar. Waar ze vroeger gelijk met tips aan kwamen zetten, vraagt men nu aan mij advies. Die vanzelfsprekendheid geeft het gevoel dat ik het allemaal hoor te weten en heel duidelijk voor me heb waar ik mee bezig ben. In de realiteit is niets minder waar.

Dat komt echter ook door mijn manier van omgaan met die reisstress. Ik oog dan extra nonchalant en doe net alsof het niets is. No biggie. Het is mijn copingsmechanisme: doen alsof alles niets voorstelt, dan wordt het vanzelf makkelijk. Dat heeft natuurlijk ook direct invloed op hoe ik me voorbereid op een reis: amper. Hoe vaker me gevraagd wordt of ik al ben begonnen met inpakken, hoe langer ik het voor me uitschuif: “Nee joh, dat komt allemaal wel”. Aan lijstjes doe ik niet, want daar blijf ik op schrijven en ze vergroten mijn nervositeit alleen maar. De dag van de tevoren gooi ik snel het hoognodige in m’n tas en check even dubbel of mijn paspoort er nog is. Bij het gedag zeggen van familie en vrienden probeer ik me extra groot te houden, ook al lukt dat niet altijd. Ik stel iedereen gerust en tover een mooie glimlach op m’n gezicht. Bij aankomst post ik even een foto van hoe mooi het er is en hoe erg ik het naar m’n zin heb. De moeilijke momenten houd ik compleet voor mijzelf. En zie daar de blogger uit het begin van dit stuk.


Ik wil overigens niet impliceren dat alle bloggers in hun broek schijten voor elke nieuwe reis. Er zijn ook gelukkigen die het werkelijk heerlijk vinden om steeds opnieuw de tas te pakken, vrienden gedag te zeggen en weer het onbekende in te duiken. Bovendien wordt voor hen vaak alles tot in de puntjes geregeld, of ze stippelen alles vantevoren zelf uit. Laat je alleen niet wijs maken dat ze nooit een moment van onrust, ongeluk of stress hebben, het zijn ook maar mensen. Ook zij zijn soms doodongelukkig, bloednerveus en willen liever zo snel mogelijk terug naar huis. Denk daar de volgende keer even aan wanneer je vol onrust voor je nieuwe avontuur nog even een nonchalant geschreven blog leest op zoek naar tips, en je voelt je een heel stuk beter.

Ik ga nog even snel m’n tas inpakken, ik vlieg vanavond nog!

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.