Het is oké om alleen te willen zijn. Acht heel simpele woorden die niemand ooit zal tegen spreken. Toch is het niet zo gebruikelijk om alleen te willen zijn. Soms voelt het zelfs alsof er een taboe op heerst. Geluk en energie halen uit het hebben van familie om je heen of het opzoeken van vrienden, dat is ‘normaal’. Voor al die mensen voor wie dat niet zo is zeg ik: het is oké om alleen te willen zijn.

Als Hagenees groeide ik op in de drukte van de stad. Hoewel we niet midden in het centrum woonden waren er altijd mensen om ons heen. Elke zondag gingen we op bezoek bij opa en oma, en verjaardagen werden met de hele familie gevierd. Als kind kon ik al niet goed tegen de drukte, al had ik dat zelf nog niet zo door. Tot irritatie van mijn ouders kon ik tijdens mijn eigen verjaardag volledig verdwijnen in een boek en de drukte om mij heen compleet afsluiten. Midden in de woonkamer op de bank, zittend naast mijn familie, dat wel, maar ik hoorde niets en niemand meer. En dat was natuurlijk niet gezellig.

Ziek van introversie

Pas na mijn pubertijd realiseerde ik mij dat ik leeg loop van teveel indrukken. Ik ben een sociaal persoon en vind het heerlijk om met vrienden dingen te ondernemen, maar wel het liefst in kleine groepen en met de mogelijkheid om, het liefst alleen, weer op te laden. In een wereld die is ingericht voor extraverten is dat niet altijd eenvoudig. De introvert in mij overheerst en stilte doet mij altijd goed. Over de jaren heen lijkt het sterker te worden en heb ik langer nodig om weer bij te komen. Soms lukt bijkomen helemaal niet en dan word ik ziek. Een kleine anekdote:

Het is rond het jaar 2013 wanneer Marije en ik een vriend van haar op zoeken in Londen. Hij woont bij zijn moeder in een buitenwijk van Londen en is bij onze aankomst nog aan het werk. Daarop besluiten wij samen op pad te gaan, de mooie plekjes bezichtigen in de stad, om ’s avonds met de Metro terug te reizen en gezamenlijk te eten. Aan het eind van de dag ben ik bekaf, de migraine kickt in en ik lig de rest van het weekend ziek op bed.

Toentertijd had ik geen idee, maar later besefte ik mij dat de drukte en spanning van de onbekende omgeving de aanleiding van mijn ziek-zijn was.

Hoewel ik echt niet altijd alleen wil zijn, is het wel heel fijn om het alleen-zijn op te kunnen zoeken. Zo ook toen ik nog studeerde. Mijn bachelor deed ik aan de kunstacademie in Rotterdam, een pittige opleiding met bijzondere mensen. Als er een plek is die vol loopt met prikkels is het de academie wel. Toch voelde ik mij daar niet vaak overweldigd of ziek van de prikkels. Hoe dat kan? Ik woonde in een andere stad en mijn dubbele bovenwoning was helemaal voor mij alleen. Zo kon ik de drukte letterlijk achter me laten en thuis tot rust komen. M’n huis was mijn oplader.

Alleen zijn ten tijde van de Coronacrisis

Terwijl ik dit schrijf zitten we midden in de Coronacrisis en ziet de wereld er heel anders uit. Het is een gekke en stressvolle tijd, maar de verplichting om thuis te werken is voor mij een lichtpuntje. Natuurlijk ben ik bezorgd, maar tegelijkertijd laad ik op, heb ik meer energie en kan ik me beter focussen. Bovendien lijk ik makkelijker een goede werk-privé balans te vinden, mede doordat ik ’s avonds nog energie over heb om iets voor mezelf te doen. Ik voel me creatiever en zit beter in mijn vel. Mijn weekenden voelen als minivakanties en ik geniet van het prachtige weer. Heerlijk, toch?

Zeker! Echter, hoe meer tijd er verstrijkt, hoe minder ik mij durf te uiten. Om mij heen hoor ik steeds meer mensen zeggen hoe zwaar ze deze tijd vinden. Niet alleen de stress, want die ervaar ik ook, maar vooral het thuis werken. Het niet fysiek kunnen zien van vrienden en collega’s, geen feestjes en altijd alleen thuis zijn. Er heerst eenzaamheid en ik voel mij haast schuldig dat ik mij zoveel beter voel. Waar ik eerst vol energie deelde hoe goed ik me voelde blijft het nu bij een “het gaat prima” of een “zijn gangetje”. Niet dat ik mijn collega’s en vrienden nooit meer wil zien, ook ik mis het contact. Maar dat ik me beter voel nu de indrukken tijdelijk flink beperkt zijn, daar kan ik niet om heen.

Het is oké om alleen te willen zijn!

Dat brengt me weer terug bij het begin, bij dat jongetje dat op verjaardagen zichzelf afsloot en wegkroop in een boek. Alleen zijn past bij me, ik vind het heerlijk. Als kind had ik dat al, maar over de jaren heen leerde de maatschappij me dat sociaal zijn ‘normaal’ is. Vriendjes maken en zo vaak mogelijk met elkaar lol trappen, daar word je blij van! Maar weet je wat lieve mensen: dat is echt niet voor iedereen zo!

Natuurlijk is het goed om af en toe je huis uit te komen, onder de mensen te zijn en misschien dan zelfs te spelen. Sociaal contact is belangrijk! Maar zij die, net als ik, na een lange dag werken of een vervelend jaar moe zijn en willen opladen door zich af te sluiten van de buitenwereld? Tegen hen zeg ik: het is helemaal oké om alleen te willen zijn!

Meer lezen over persoonlijke uitdagingen en zelfacceptatie?

Van wonen in de natuur naar een leven in de stad
Column: Het besluit gelukkig te zijn
Hoe Dylan niet bestond, tot vandaag

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.