Mijn hele leven lang kent iedereen mij als Dylan. Thuis, op school, op werk, overal gebruikte ik die naam. Pas op latere leeftijd begreep ik dat dat eigenlijk niet mijn echte naam is. Althans, niet officieel. Tot vandaag, want mijn naamswijziging is officieel!

Bij mijn geboorte hebben mijn ouders mij, geheel volgens de katholieke gewoonten, drie doopnamen gegeven. Dat is an sich niets bijzonders. De totstandkoming van mijn roepnaam is echter een ander verhaal. Vanaf mijn geboorte ga ik als Dylan door het leven, maar die naam komt nergens in mijn doopnamen terug. Die roepnaam is dus alleen dat: een roepnaam. Officieel bestaat Dylan Haanappel niet. Snap je het nog?
Bij navraag bij mijn ouders blijkt er niet echt een redenatie achter die keus te zitten. Het is gebruikelijk om bij het dopen een kind katholieke doopnamen mee te geven. Vaak wordt de voornaam dan afgeleid van die namen. Zo wordt Johannes vaak Hans, Johan of zelfs Jan. Maar mijn ouders vonden Dylan een leukere naam en besloten het dus iets anders te doen. Dat eigenzinnige heb ik dus niet van een vreemde.

Roepnaam anders dan doopnamen

Hoewel ik het altijd een beetje vreemd heb gevonden, leverde het vooral grappige momentjes op. Ik kon mensen verbazen. Vrienden die ik al heel lang kende hoorde ineens dat Dylan eigenlijk niet mijn naam was. Hoe ik dan wel heette? Daar mochten ze alleen naar gissen. Leuk, maar ook met een reden: met die drie namen, afgekort J.M.J., kon ik mij totaal niet identificeren. Ik was en ben vooral gewoon Dylan. En dus gebruikte ik die namen niet. Geen probleem.
Tot het op latere leeftijd toch een beetje begon te knagen. Bij het boeken van een reis, het ontvangen van een gemeentelijke brief of bij het opstellen van een nieuwe contract kwamen steeds die namen naar boven. Ik moest steeds vaker uitleggen waarom die namen niet overeenkomen met de naam uit mijn emails en telefoongesprekken.

Maar het werd pas echt problematisch toen ik in vorig jaar mijn eerste publicatie in handen kreeg. In het wetenschappelijke rapport gebruikte ik, zoals dat hoort, mijn doopnamen. Van die rapportage maakten we ook een publicatie voor een vakblad, waarbij mijn foto werd gebruikt. Onder die foto plaatst zij automatisch mijn roepnaam. De redactie raakte, geheel begrijpelijk, in de war en maakte er voor de publicatie een mooie combinatie van: ik werd D.J.M.J. Haanappel. Niet enorm problematisch zou je denken, maar toch onhandig op lange termijn. Publicaties kunnen moeilijk terug te vinden zijn, of worden gelinkt aan andere auteurs met vergelijkbare namen. Het zal je verbazen hoeveel Haanappels er publiceren!

Aanvragen voornaamswijziging

Naast het feit dat ik mij totaal niet identificeer met die namen, leverde het dus ook al problemen op. Bovendien ben ik rond mijn pubertijd van het geloof afgestapt en voelde het hebben van alleen doopnamen ook niet juist. En dus ben ik mij gaan oriënteren op een voornaamswijziging. Via internet kwam ik al snel uit bij een organisatie die dergelijke naamswijzigingen dagelijks uitvoert en ik vroeg wat informatie op. Ik werd dezelfde dag nog gebeld: mijn verhaal klonk bekend in de oren en had een grote kans van slagen.

Een naamswijziging is namelijk niet zomaar gedaan: een rechter moet oordelen dat er van de huidige naam hinder wordt ondervonden en dat een verandering niet het maatschappelijke belang in de weg zit. Ik zal je niet vermoeien met de details, maar de aanvraag moest goed onderbouwd worden en een advocaat moest het aanbieden aan de rechter. Het kost een flinke duit, maar na het telefoongesprek wist ik het eigenlijk al zeker: dit wil ik! Het idee dat ik eindelijk écht Dylan zou kunnen gaan heten vond ik het risico meer dan waard.

Beoordeling naamswijziging

Het proces verliep soepel, al kostte het wel wat tijd. Ik stelde eind vorig jaar in overleg met mijn advocaat de aanvraag zorgvuldig op. Om te bewijzen dat ik mijn hele leven al de naam Dylan draag moest ik oude schoolspullen te voorschijn halen. Aangezien we toch bezig waren wilde ik ook een verandering door voeren in mijn doopnamen, dus dat moest ook onderbouwd worden. Daarna nog een laatste telefoontje om de details door te lopen, een schriftelijk aanvraag goedkeuren en op naar de rechtbank. In principe was een zitting niet nodig, mits de rechter geen vragen had. Na een maand of drie kreeg ik het verlossende antwoord: de rechter had de naamswijziging goedgekeurd!

En dan begint het lange wachten: gedurende drie maanden staat er tegen de beslissing namelijk hoger beroep open. Dit is slechts een formaliteit, maar toch blijft het spannend. Vandaag kwam het verlossende bericht binnen: de naamswijziging is compleet. Vanaf vandaag ben ik dus eindelijk écht Dylan! Tijd voor een feestje.

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.