Het zat er al een tijdje aan te komen natuurlijk, maar toch is het even schrikken. Toen ik afgelopen vrijdag mijn laatste golven van die dag pakte besefte ik het me pas echt. De rest van het weekend geen golven meer en maandag is het zo ver, dus dit was ‘m dan echt: mijn laatste surfsessie als een twintiger.

Een terugblik op mijn passie voor surfen

Ik ontdekte het surfen in mijn pubertijd en het werd al snel een enorme uitlaatklep. Ik kon er mijn frustraties kwijt en leerde tegelijkertijd om mijn geduld te bewaren. Maar mijn grootste liefde komt uit de enorme rust die ik ervaar als ik in het water lig en naar de horizon kijk. Het is de enige plek waarbij ik in het oneindige kan staren en mij even helemaal onderdeel van de natuur voel. Dan gaat mijn drukke hoofd eventjes op een standje lager en dat voelt nog elke keer als een klein wonder. Toch is mijn verhouding met surfen niet altijd zo positief, ik zou het zelfs een haat-liefde relatie durven noemen.

Waar surfen eerst vooral een fijne hobby was, werd het over de jaren steeds meer onderdeel van mijn identiteit. Ik ging een druk ervaren om te moeten surfen. Om zoveel mogelijk in het water te zijn en steeds beter te worden. En die druk werd zo hoog, ik maakte het mezelf zo ingewikkeld, dat ik steeds minder ging surfen. Wanneer ik mezelf er wel toe zette, voelde ik totaal geen connectie met mijn board. Het surfen ging niet lekker, waardoor het nog meer in mijn hoofd ging zetten. Het resultaat was nog meer frustratie en de neiging om er maar helemaal mee te stoppen.

Soms vond ik de liefde weer terug, zoals toen ik één van mijn favoriete columns schreef: een teruggevonden vriend. Toch waren die periodes vaak voor korte duur. De laatste twee jaar verdween de liefde ook weer naar de achtergrond. Mijn grootste surfbuddy verhuisde naar het buitenland. Hij nam me regelmatig op sleeptouw de zee in, maar dat was er nu niet meer bij. Niet veel later gebeurde het verschrikkelijke ongeluk op Scheveningen. Mijn relatie met het surfen, en de zee in het algemeen, stond onder spanning.

Begin dit jaar veranderde dat echter compleet. Op een dag met kleine golfjes besloot ik weer eens het water in te duiken. Vol stress in mijn lijf liep ik zonder verwachtingen of verplichtingen het water in. Ik peddelde, ik speelde en ik lachte. De druk was er compleet vanaf en ik voelde mezelf opleven. Ik was weer aan het spelen en als vanzelf kwam de connectie met mijn board terug. Na een lange sessie besefte ik me dat ik in jaren niet meer zo lekker hard gesurft.

Afscheid van mijn twintiger jaren

Die verandering staat eigenlijk heel mooi symbool voor mijn hele twintigers bestaan. Het zijn onstuimige jaren geweest waarin veel is veranderd. Mijn twintigste verjaardag vierde ik nog vol rust in Australië na een prachtige rondreis. Daarna volgde in sneltreinvaart twee studies bij drie onderwijsinstanties, vijf verhuizingen en zeven werkgevers. Ik ontmoette nieuwe mensen, maar ik raakte ook (teveel) mensen kwijt. Inmiddels neemt de vaart wat af en probeer ik me weer wat meer te focussen op het hier-en-nu. Toen ik afgelopen vrijdag in het water lag was die focus heel aanwezig. Ik genoot van de zon, de golven en mijn gezelschap. Ik surfte wederom de lekkerste golven in jaren en vond mijn rust terug. De surf van afgelopen vrijdag was dan ook een perfect afscheid van mijn twintiger jaren.

Op naar de volgende tien jaar!

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.