Iedereen ervaart en beleeft de buitenlucht anders. Waar de een genoeg energie haalt uit een wekelijkse strandwandeling duikt de ander een maand de pure wildernis in. In de serie Naar buiten met.. ga ik met anderen mee en beleef ik de natuur even op hun manier. Voor de eerste uit de serie gaan we mee met Koen.

Hoewel ik Koen een goede vriend durf te noemen, kennen we elkaar eigenlijk helemaal niet zo goed. Zijn goede vriend Rosko is mij ook erg dierbaar en zodoende zijn ons wegen regelmatig gekruist. De laatste jaren vinden we elkaar steeds vaker aan de bar, op de bowlingbaan of bij het kampvuur. En dat is maar goed ook, want het is altijd een fijne tijd. Een tijdje geleden nodigde hij me uit om mee te gaan naar “zijn” plekje in de Ardennen, en ik zei natuurlijk volmondig ja. Hij komt ‘r al jaren, maar heeft het altijd voor zichzelf gehouden. Tot nu dus, en ik voel me vereerd dat ik mee mag.

Vorig weekend was het zo ver. Koen had alles goed geregeld: we verzamelen bij zijn vaders huis, na een bakkie pleur stappen we in twee auto’s en rijden met het kleine gezelschap van zes mannen richting Ardennen. Het is een flinke rit, want de camping ligt bijna in het uiterste puntje van België, nabij de grens met Luxemburg en Frankrijk. Het gezelschap is fijn, relaxt en bovendien vol flauwe humor. Hoewel ik het liefst nog even zou slapen -ik was pas na 02:00 uur thuis uit werk gekomen die nacht- komt daar dus niet veel van terecht. Langzaam maar zeker rijden we groener en heuvelachtig gebied tegemoet. Na een uurtje of 4 komen we aan en man, wat een locatie! Koen verteld dat hij jaren terug bij zijn zoektocht naar dit plekje drie eisen had: (1) er moet naast de tent een mogelijkheid tot kampvuur zijn, (2) de camping moet aan het water liggen zodat er vanuit de tent zo in de kayak gesprongen kan worden en (3) er mag geen “entertainment” of kinderprogramma zijn. De camping voldoet aan alle drie en nog veel meer. Bovendien zijn we bij aankomst de enigen en hebben dus alle ruimte en rust!


Als we de tenten hebben opgezet en aan ons eerste drankje zitten komt ook de bus van Rosko binnen rollen. Het is wat minder weer -a.k.a. het regent hagelstenen- dus we doen wat boodschappen, koken in de bus en gaan op tijd naar bed. Er wordt wel nog even besloten wat we de dag erna gaan doen, maar eigenlijk stond het plan al redelijk vast want het is Koen z’n vaste ritueel: met de auto downstream rijden naar een camping verderop, de 12 tot 15km terug wandelen door prachtig bos en open landschap, bij de tenten in de kayak springen en via het water terug naar de auto. Een goede nachtrust is dus wel van belang.

’s Nachts is het echter zo koud, dat ik amper een oog dicht doe. Later begrijpen we van de campingbaas dat het kwik de 2 graden boven nul heeft aangetikt, goed koud dus. Toch staan we vol energie en zin op, want het belooft een mooie dag te worden. En dat werd het! De auto rit valt mee en we zijn snel ter voet op weg terug naar de camping. Rosko beheert de kaart en ondanks Koen z’n opzettelijk nalatigheid op het gebied van corrigeren lopen we maar een enkele keer een stukje verkeerd. Hoewel het de gehele weg met iedereen gezellig is breng ik het grootste deel van de 3,5 uur wandeltocht door met de jongste van het stel. Terwijl ik zorg dat hij zo min mogelijk door heeft hoe lang de tocht duurt geniet hij duidelijk van de omgeving en het gezelschap. Op pad met de grote mannen. Halverwege is er een klein momentje van vermoeidheid, maar deze verdwijnt al snel als een paar prachtige vogels hun vleugels laten zien.




Eenmaal terug op de camping is er een momentje van korte rust voordat we het water op springen en in plaats van de voetjes de armen aan het werk zetten. Al snel komen we bij een klein hoogteverschil in het water, waar iedereen na enige observatie en twijfel met een flinke lach vanaf peddelt. Daarna begint het langere deel van de toch. Koen en vaders zijn duidelijk familie, beiden schieten er vrijwel direct vandoor en peddelen in een ramp tempo door. De rest doet het iets rustiger aan terwijl er volop genoten wordt van de omgeving. Heel veel groen, afwisselend landschap, vogels, muskusratten en geheime hangouts. Heerlijk, maar ook flink vermoeiend. Na een paar uurtjes peddelen komt de auto dus als geroepen. Op de terugweg rijden we langs de supermarkt voor het avondeten, bier en wijn en in het bos verzamelen we hout voor het kampvuur en de bbq.




Voor Rosko, z’n zoontje en mij is dit gelijk de laatste avond, wegens andere verplichtingen gaan wij een dagje eerder terug. Althans, als de bus het weer doet. Terwijl het kampvuur heerlijk op gang komt arriveert ook de Belgische wegenwacht. De beste man was hoogstwaarschijnlijk net op de bank neer geploft om samen met z’n vrouw een welverdiend wijntje te drinken en een kaasje te nuttigen, want hij had er flink de pest in. Z’n veters waren maar half gestrikt gestrikt en erg vriendelijk was ‘ie niet. Met wat handgebaren en waarschijnlijk een hoop Frans gescheld komt de bus weer tot leven!
Terwijl Rosko een half uurtje rond gaat rijden om de accu op te laden braden wij de eerste worstjes op het vuur. Langzaam maar zeker neemt de vermoeidheid het bij iedereen over. Als de laatste spiesjes naar binnen zijn gewerkt wordt het vuur opgestookt, de volgende ronde wijn en bier geopend en komen de praatjes. Flauw moppen, gekke verhalen en serieuze levenservaringen wisselen elkaar af. Zonder er bij stil te staan is het al snel laat en is lief en leed gedeeld. Behoorlijk bijzonder, want een aantal van ons kennen elkaar nog maar net. Maar het moment is simpelweg perfect.



Als we de volgende ochtend na wederom een koude nacht wakker worden hangt er her en der wel een kleine kater in de lucht. Hoewel ik een aantal keer heb bedankt, hebben de biertjes en whisky toch een flinke hamerslag uitgedeeld. We nemen daarom iets meer tijd om wakker te worden en goed te ontbijten, alvorens de spullen in te pakken. Rond het middaguur besluiten we nog even het water op te gaan en te spelen bij de kleine afdaling. Waar we de dag ervoor voorzichtig waren om er droog doorheen te komen gaan vandaag langzaam alle riemen los: achteruit naar beneden, tegen de stroom in proberen in de afdaling te komen, aan een touw op de afdaling proberen te blijven. We lachen, we vallen, we worden moe. Niemand komt er droog uit.
Om stipt 4 uur springen we in de auto en begint de terugweg. Vermoeid, maar zeer voldaan kijken we terug op 3 hele mooie dagen, met hele mooie mensen op een heel mooie plek. Koen, wat heb je ons meegenomen naar een unieke locatie en wat voel ik me vereerd dat je dit ook met mij wilde delen. Hoewel het een weekend vol inspanning was, ben ik lang niet zo ontspannen geweest. Ik kom volkomen opgeladen terug in Den Haag en kan er weer een tijdje tegen aan. Dit soort weekendjes moeten we vaker doen!

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.