Het is een gewone woensdagochtend als ik plots wakker schrik. Ik hoor iets. Het lijkt wel alsof er iemand op de voordeur klopt, maar dat kan helemaal niet. Ik heb helemaal geen voordeur. Op het moment dat ik die conclusie trek realiseer ik mij weer dat ik in mijn auto slaap en er iemand op het raampje tikt. Zou het weer de politie zijn? Ik had gisteravond nog wel de moeite gedaan om na te vragen of ik hier mocht slapen. Terwijl ik langzaam uit m’n roes ontwaak wennen mijn ogen aan het milde ochtendlicht. Het is op dat moment dat ik het me realiseer. Dat is geen agent, dat is een kangoeroe!

Het natuurmoment: De kangoeroe

Het leest misschien als een mooi verzonnen verhaal, maar niets is minder waar. In de lente van 2011 zei ik mijn fulltime baan op, stapte op het vliegtuig naar Australië en kocht daar een auto. Mijn auto werd mijn huis en ik reed de hele oostkust af, op zoek naar verlaten stranden en mooie golven. De bewuste dag van dit natuurmoment was dinsdag 24 mei 2011. Het zal een uurtje of 6 zijn geweest, want de zon was nog aan het ontwaken. Ik bevond mij in Iluka, een klein stadje zo’n drie uur ten zuiden van Brisbane. Mijn reisgenoot, Veerle, sliep nog terwijl ik met grote ogen door het raampje lag te staren.

Nog voordat echt doordrong wat er was gebeurt was de kangoeroe alweer uit het zicht verdwenen. Met een slaperig hoofd, maar een lijf vol adrenaline opende ik zachtjes de achterklep en klom naar buiten. Stil zitten was op dat moment geen optie, dus ik pakte mijn surfboard, trok een nog half-natte boardshort aan en rende richting strand.
Slechts een klein stukje bos en enkele meters open duin scheidde de parkeerplaats van de zee. Direct nadat ik tussen de bomen door was gerend kwam ik plots tot stilstand. Op nog geen 5 meter afstand stond de grootste, meest prachtige kangoeroe die ik tot op heden heb mogen aanschouwen. Het vrouwtje was net zo geïnteresseerd in mij als ik in haar en staarde mij een goede 10 tot 15 seconden recht aan. Daarna keek ze even achterom en hopte rustig weer de bosjes in.

In het water

Ik bleef verwonderd achter. Na wat een half uur leek te duren, maar waarschijnlijk meer leek op 2 minuten, vervolgde ook ik mijn weg. Nog op het duin zag ik het al: er waren geen golven. Maar, dat kon de pret niet drukken, ik moest toch even bijkomen van de gebeurtenissen. Eenmaal in het water zag ik verderop toch iets van een golf op komen, dus ik peddelde die kant op. Nog voordat ik in de buurt kwam zag ik uit m’n ooghoek een aantal vinnen uit het water op doemen. Hoewel de angst voor haaien na twee maanden surfen in Australië al redelijk was afgenomen peddelde ik toch met enige zenuwen richting strand. Vanaf de kant werd mij al snel duidelijk dat het geen haaien waren, maar dolfijnen! Alsof één bizar natuurmoment nog niet mooi genoeg was.

Uiteraard sprong ik gelijk weer op m’n plank en peddelde net zo snel weer terug. De dolfijnen, een groepje van 5, waren inmiddels in de buurt. Een nieuwsgierig jonkie vond mij maar interessant en kwam steeds iets dichterbij. Toen ‘ie op een gegeven op nog geen meter (!) afstand zwom was moeder of vader er klaar mee en schoot tussen mij en het jong in. Daarmee nam de groep afscheid en heb ik ze niet meer gezien.

De golf

Terwijl ik na natril van enthousiasme komt er ineens beweging in de zee en ik lig precies goed. Zonder te denken peddel ik in. De bewuste golf bouwt plots flink op en vormt een flinke muur achter me. Met veel snelheid schiet ik de golf af en leun iets te ver naar achter. Ik lijk te gaan vallen, maar kan net op tijd mijn houding terug vinden. Op dat moment draai ik in een mooie lijn omhoog richting de bovenkant van de golf, de lip. Terwijl de golf breekt duwt ‘ie mij met flinke kracht richting strand en ik sta nog! Ik heb nog nooit zo’n korte golf zo waanzinnig fijn gesurft. Ik besluit te gaan liggen, ik ben klaar voor vandaag. Op mijn buik glijd ik rustig naar het strand, waar ik verwonderd na puf. Ik knijp mezelf nog even, maar ik ben echt wakker. Het is allemaal echt gebeurt. Wat een doodnormale ochtend had moeten zijn was veranderd in een ochtend der ochtenden. Ik zal het nooit vergeten.

“Natuurmomenten” is een nieuwe serie op Dylan gaat naar buiten, te vinden onder het kopje Naar buiten. De afgelopen jaren heb ik regelmatig een mooi natuurmoment in de buitenlucht mee gemaakt, zoals tijdens mijn werk als wisentonderzoeker of op reis naar de Lofoten. Sommige momenten zijn zo speciaal dat ze het verdienen verteld te worden in een apart verhaal. Dat is “natuurmomenten”.

Vaker mijn verhalen lezen? Je kunt de blog volgen op Facebook, dan blijf je op de hoogte.

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.