De laatste tijd heb ik het erg druk gehad en heb ik het schrijven een beetje moeten laten versloffen. Het wekelijks delen van mijn (natuur-) ontdekkingen is daardoor ook uitgebleven. Toen ik vanmiddag echter even terug zocht naar de laatste Ontdekkingen, geloofde ik mijn ogen niet: week 22 heb ik voor het laatst samengevat! Hoog tijd voor een update.

Het is onmogelijk om het laatste half jaar aan ontdekkingen in één verhaal samen te vatten. Bovendien is mijn geheugen niet in staat alles weer naar boven te halen. Maar, in oktober verhuisde ik richting Bloemendaal, het bos in. Wat er hier dagelijks voorbij komt is haast niet te bevatten, dus ik zal een tipje van de sluier oplichten.



Naast het huis, op nog geen 5 minuten lopen, staat een dennenbos. Degenen die mij al wat langer volgen weten: het dennenbos is mijn favoriet. Ik loop hier dan ook graag en ben er regelmatig te vinden. Hoewel niet nieuw, wel heel leuk: ik kom hier vrijwel elke wandeling damherten tegen. De dieren wandelen bovendien geregeld het bos uit, zo onze tuin in. Dat is pas echt dicht bij huis.
Het bos biedt daarnaast onderdak aan een x aantal grote bonte spechten, die ook af en toe wat te eten komen halen bij onze voedertafel. Prachtige beestjes en goed te horen. Het is één van de eerste vogels die ik op geluid heb leren herkennen.
Maar er zit nog veel meer moois in en rond het bos. Er vliegen geregeld buizerds boven het bos, op zoek naar eten. De meesjes scharrelen op de grond rond, voornamelijk rond de buitenste linies. Aan de randen ben ik een aantal keer wintergast de koperwiek tegen gekomen, waarschijnlijk op zoek naar de lekkere besjes van de meidoorn of kardinaalsmuts. Ook schoot er vorige week ineens een boomkruiper voorbij, op zoek naar eten in de dennenstammen.


Van het bos verplaatsen we even naar het huis, want daar loopt ook veel moois. In de tuin staat een voedertafel voor de vogelringer die hier eens in de zoveel tijd, je raadt het al, vogels komt ringen. De tafel is een ware trekpleister voor kleine vogels zoals de pimpel- en koolmees, de vink en glanskop. Ook hier heeft de koperwiek zich laten zien, de boomklever komt er af en toe wat voedsel halen en ik heb één keer een Keep mogen waarnemen! Dit was voor mij een nieuwe waarneming, dus dat was leuk meegenomen. De keep is de noordelijke tegenhanger van onze vink en komt daar erg veel voor. In Nederland broedt het vogeltje echter bijna niet en moeten we dus wachten op de overwinteraars.


Naast vogels zijn er ook heel wat zoogdieren te vinden. De damherten worden af en toe vergezelt door de Schotse hooglanders en soms brengt de eekhoorn ons een bezoek. Afgelopen weekend zagen we bovendien voor het eerst een vos langs het raam glippen, prachtig tussen de door rijp wit gekleurde grassen!


Voor de mooiste ontdekking rondom het huis moeten we toch weer even terug naar de vogels. Drie weken geleden zag ik een buizerd langs het raam vliegen. Gehaast pakte ik mijn camera en rende op m’n sloffen naar buiten. Daar zag ik ‘m net achter de bomen verdwijnen. Ik draaide mij alweer bijna om toen er uit dezelfde richting een kleinere vogel kwam vliegen, overduidelijk een roofvogel, maar velen malen kleiner dan de buizerd. Deze ging rustig op een boom zitten, dus ik nam mijn tijd voor een foto. Het was een prachtige sperwer. Op dat moment komt er echter een zwarte kraai met veel kabaal op de boom af vliegen, de kleine sperwer vliegt op en schiet recht op de vele malen grotere kraai af. Een hoop herrie en onderling contact volgt, tot de kraai afzwaait en verdwijnt. Wat een prachtig schouwspel! De rest van de dag heb ik met een zeer tevreden gevoel thuis gewerkt.


Je zult het inmiddels door hebben, de lijst is lang. Ik had belooft het bij een tipje van de sluier te laten en dat zal ik dan ook doen. Eén ontdekking moet ik echter nog even vermelden. De trouwe volgers van mijn Facebook en/of Instagram hebben de ontdekking al voorbij zien komen, maar voor mij is ‘ie zo bijzonder. Afgelopen weekend bracht ik een bezoekje aan het Vogelmeer, een meer geliefd bij vogels op zo’n tien minuten fietsen van ons huisje. Hoewel ik hier regelmatig met mijn fotocamera op de loer lig en er vrijwel altijd Aalscholvers zitten, heb ik amper foto’s van deze dieren. Ik vond ze nooit de moeite waard.
Toen er dit keer amper andere dieren te fotograferen viel, heb ik mijn camera toch eens op de groep Aalscholvers gericht. Eén voor één vlogen de dieren weg, tot enkel dit individu over was. Ik richtte mijn camera, zoomde in en was stomverbaasd! Dit is toch niet een Aalscholver, die zwarte, onaantrekkelijke vogel met z’n lange nek en gekke snavel?
Want kijk nou toch eens. De veren vormen een prachtig abstracte compositie. Het verenkleed is niet diep zwart, maar bevat diverse tinten blauw. De kop is wit met geel en een prachtig opvallend oog. Eigenlijk verbijsteringwekkend mooi.
Daar waar ik nooit schoonheid zag, zag ik nu ineens het tegenovergestelde. Een tweede blik veranderde mijn hele perspectief en er ging een nieuwe wereld voor me open. Dat ga ik vaker doen!

Met dit inzicht ga ik de komende weken vol vertrouwen tegemoet, ik weet zeker dat er nog zo veel meer ontdekkingen bij gaan komen. Hoewel het nog steeds gigantisch druk is – ik werk aan twee projecten als onderzoeksmedewerker van Universiteit Utrecht en ik loop daarnaast fulltime stage om mijn master af te ronden – streef ik er naar om de Ontdekkingen weer op te pakken. Wellicht wat onregelmatig, dus houd de Facebook-pagina in de gaten voor de nieuwste updates!

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.