Tijd om adem te halen

Het is wat stil aan de blog-kant, want ik ben druk. Ik ben erg druk, maar helaas niet met buiten zijn. En dat is precies hoe ik het niet wil. In theorie leek het simpeler.

Ik wist dat het niet gemakkelijk zou zijn, maar ik was wel optimistisch. De uurtjes voor of na werk even vogels spotten, op een vrije dag in de auto springen en op zoek naar groter wildlife. Ik zou het prima kunnen combineren met werk, maar in de praktijk blijkt dat veel te optimistisch. Na 2 maanden weer fulltime aan de slag te zijn werk ik 5 tot 6 lange dagen per week. De uurtjes voor werk spendeer ik nog even in bed en na werk is het donker, koud en de moede voeten vragen voor een uurtje op de bank. Een vrije dag breng ik zeker voor de helft door in bed, want ik ben gesloopt. De andere helft ben ik kwijt aan een ratelend hoofd en verzink al snel in het internet, om maar even weg te zijn.

Hoewel ik het doorgaans enorm naar m’n zin heb op werk, ben ik niet echt blij. Toen ik in januari voor het eerst in lange tijd een paar weken geen werk of andere verplichtingen had kon ik even ademhalen en reflecteren. Ik was verbaasd, want ik voelde me écht gelukkig. Natuurlijk waren er af en toe hobbeltjes, maar ik was, voor zo lang ik mij kan herinneren, nog nooit zo goed en blij de winter doorgekomen. En nu zul je zeggen: ja, ik zou ook gelukkig zijn als ik twee maanden lang vrij van werk ben en kan doen en laten wat ik wil. Maar dat was het niet. Het grootste geluk kwam uit de ervaringen van de maanden daarvoor, tijdens en na werk. Het werken met bizons, ecologen en andere gelijkgestemden was een enerverende ervaring en een onbewuste droom die uit kwam. Zonder het te merken had ik een enorme rust gevonden.

Als ik nu terug denk aan hoe ik me in januari voelde en dat vergelijk met m’n gemiddelde stemming de afgelopen weken schrik ik. Het gevoel van geluk, maar ook het simpele bewustzijn van alles om me heen is naar de achtergrond gezakt. Stress, prestatiedruk en twijfel hebben mijn hoofd en hart overgenomen. Op momenten voel ik me compleet op m’n plek en ben ik heel erg blij. Ik heb een enorme verantwoordelijkheid, veel vrijheid en geen dag is hetzelfde. Maar andere dagen ga ik onder de drukte en stress gebukt, vraag ik me af voor wie ik nou eigenlijk 60+ uur werk per week en wat er voor mij nu echt in zit. Mijn aandacht en energie is volledig gereserveerd voor die baan, die baas, die plek. Maar waar blijft de aandacht voor vrienden, de vrouw aan m’n zij en m’n eigen gesteldheid dan eigenlijk?

Heel soms weet ik even te ontkomen aan de druk, vooral omdat de werktelefoon dan even uit kan. Alleen, of samen met een goede vriend, trek ik dan even de natuur in. Echter overvalt het echte gevoel van onrust me dan, juist omdat ik even echt stil sta. Al snel frustreert dat, dus ik ga dan weer huis terug de drukte in. Maar juist die confrontatie met de onderliggende vermoeidheid en onrust schud me wakker. Ik besef me dan dat naast constante uitdaging en verantwoordelijkheid ruimte voor ontwikkeling, persoonlijke ruimte en de rust om even te genieten van alles wat er is net zo belangrijk voor mij zijn. Ik -en waarschijnlijk velen met mij- moet de tijd hebben af en toe alleen te zijn. Om even adem te halen en alles te accepteren. Pas dan komt er weer ruimte voor anderen, voor hard werken en nieuwe energie.

Een betere balans vinden, vaker even een uurtje weg, berusten in wat er is én knopen doorhakken. Daar staat de komende weken geheel van in het teken. Het zal niet makkelijk zijn, maar het is de hoogste tijd. Er zit niet voor niets een enorme kracht in zo nu en dan eens nee-zeggen. En dat moet prima kunnen, toch? Wellicht was ik toch niet té optimistisch?

4 Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

  • Marylou
    — 8 jaar geleden

    Dat kan een mens nooit voor altijd volhouden

    Beantwoorden
  • Anna Berg
    — 8 jaar geleden

    Die balans zoeken we met velen tegelijk. En als je full-time werkt en ook daarbuiten nog vanalles moet, blijft er echt niet veel tijd over. Ik wil er echt niet meer naar terug, ook al doen we het nu met een halve wedde minder. Goede moed.

    Beantwoorden
    • Dylan
      — 8 jaar geleden

      Daar kan ik volledig inkomen. Ook voor mij nadert het einde van de overdrukke weken, gelukkig.

      Beantwoorden
  • Matroos Beek
    — 8 jaar geleden

    Herkenbaar… die inwendige tweestrijd… het gemis aan vrije tijd om dingen te doen voor jezelf en je familie. Toch op tijd kiezen voor jezelf!

    Beantwoorden

Exclusieve verhalen van onderweg en de meest bijzondere buitenplekjes ontvangen? Schrijf je in en ontvang zes keer per jaar een BuitenBriefje.