Van kleins af aan was ik elk vrije momentje in de buitenlucht, spelen met vriendjes of lekker in mijn eentje een balletje tegen de muur trappen. Naar mate iedereen ouder werd kropen ik en m’n vriendjes eerder achter de computer of voor de televisie. Hoewel ik al jaren geen televisie meer in huis heb, ben ik steeds meer tijd binnen door gaan brengen. Studerend aan de kunstacademie had ik waarschijnlijk nog meer mogelijkheden om achter het bureau vandaan te komen dan de meeste studenten, maar het overgrote deel van het werk gebeurde toch echt op de computer. Toen ik daarna voor mezelf begon was het helemaal klaar met buiten spelen. Daar kwam nog eens bovenop dat ik door problemen met mijn rug minder ging sporten. En daar werd ik helemaal niet blij van.

In 2015 ben ik langzaam een ander pad in geslagen. Nog voor het afstuderen als ontwerper nam ik een uitstapje naar de universiteit en bevond ik mij ineens in een wereld vol onverwachte inspiratie. In diverse lezingen over duurzaamheidsproblematiek kwam het belang van de natuur terug. Ik herwon mijn passie voor natuur en de drive om daar meer mee te doen. Mijn fascinatie voor bossen en het complexe systeem waar zij deel van uitmaken bracht me bij een opleiding in de natuurwetenschappen. Toen ik in september 2016 een baan als wisent-onderzoeker aannam voelde ik me ineens een heel stuk gelukkiger. Al snel merkte ik dat dat – naast dat het geweldig is om met het grootste landzoogdier van Europa te werken – vooral kwam omdat ik buiten was. Elke dag zonnestralen, maar soms ook kille wind en regen; blijkbaar is dat wat me goed doet. Zoals de Bever heel mooi zegt: “Niet iedereen is een buitenmens, maar niemand is een binnenmens”. Naast werk pakte ik ook ineens vaker m’n fiets of mijn camera en ging ik met vrienden op pad. Het was duidelijk: ik moet een levenlang naar buiten.

Maar hoe doe je dat? De afgelopen jaren heb ik de eerste stapjes gezet, maar ik ben er nog lang niet. Een leven buiten betekent zowel een andere vrijetijdsbesteding als een vrij specifiek werkomschrijving. Om in de toekomst werk in de buitenlucht te blijven vinden ben ik begonnen aan een uitgebreide zelfstudie in systeemecologie, staat er vrijwilligerswerk in natuurbeheer gepland en rond ik naar verwachting in 2018 opleiding natuurwetenschappen af. Maar met het doel om meer buiten te zijn komt ook het verlangen weer vaker creatief bezig te zijn. Zo heb ik mijn oude liefdes voor fotografie en schrijven weer opgepakt.

Al deze ontwikkelingen zie ik als onderdeel van een reis waar ik aan begonnen ben. Een figuurlijke reis naar een ander leven, of: een andere inrichting van mijn leven. Maar het is ook het begin van een letterlijke reis. Nu al brengt het me op plekken waar ik anders nooit zou komen. Zo werk ik op dit moment in een natuurgebied dat voor het publiek gesloten is. Hier breng ik m’n dagen door tussen wilde wisenten, paarden, damherten en vossen. Daar struin ik door dennenbos waar eenander niet kan komen. In januari ga ik naar Marokko, om daar op afstand te reflecteren op de laatste jaren en te genieten van mooie surf. Ook staat er een reisje gepland naar Polen, om de plaats van afkomst van de wisenten te bezoeken. Allemaal prachtige ontwikkelingen en het begin van een groter geheel.
Met “Dylan gaat naar buiten” neem ik je met verhalen en foto’s mee op mijn reis.

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.