Soms schrijf ik verhaal na verhaal, klaar om te publiceren. Als ik dan de teksten teruglees ben ik niet blij. De verhalen zijn te lang, hebben geen logische opbouw of ze zijn veel te persoonlijk. Meestal gooi ik de tekst snel weg, soms bewaar ik delen voor mij zelf, maar ik publiceer ze nooit. Er ligt altijd wel een nieuw verhaal klaar om beschreven te worden.
Deze week blijf ik echter verhalen schrijven die niet passen, die ik niet wil delen. Ze hebben allemaal één ding gemeen: ze gaan over een overheersend gevoel van wachten. Het gevoel dat ik stil wil staan, maar dan automatisch lijk te wachten. Wachten op iets nieuws, iets anders. Maar niet echt kan accepteren wat er is. En dat vind ik moeilijk. Dat gevoel kan ik dan kwijt in korte teksten die voor anderen misschien geen logica lijken te bevatten. Dan is het er toch even uit. Jeetje, wat een opluchting.

Ik wacht, vandaag
ga ik mee met de stroom
van mijn gedachten

Want nu sta ik stil, toch
verdwijn ik in de herrie
van alle verwachtingen

Hopen dat het beter wordt
even niet te rennen
voor vandaag

Maar ik sta niet stil
ik wacht
ik wacht
ik wacht

Kijk om me heen verward
naar dat ik wacht
op wat?

Dan besef ik me ineens
terwijl ik wacht:
ik sta stil

Nog eens kijk ik om me heen
verward, want ik zie dat ik sta
en geniet, stil

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.