De behoefte om rustig aan te doen en uit de “rat-race” te stappen lijkt verder toe te nemen. Om me heen hoor ik steeds vaker hoe men heeft genoten van een hele dag buiten zijn en het ontbreken van internet. Ook besluiten steeds meer mensen om een bepaalde periode tijdelijk zonder social media door het leven te gaan, vaak met betere mentale gezondheid tot gevolg. Maar hoe is het om helemaal offline te gaan? Ik probeerde het 24 uur uit.

24 uur offline door het leven

Nu klinkt het helemaal niet als een grote opgave: 24 uur offline door het leven gaan. Het oorspronkelijke idee was dan ook om veel langer alle connecties met het internet uit te zetten: 48 uur of zelfs een hele week. Puntje bij paaltje zag ik vooral praktische bezwaren en ik besefte me hoe (letterlijk) ons leven verbonden is met het internet. Van de routebeschrijving naar het vakantiepark tot de films die we kijken, vrijwel alles is online. Het voelde dan ook telkens alsof er geen geschikt moment was om te starten en alle apparaten offline te halen. Daarom  besloot ik eens met kleine stapjes te beginnen en eerst 24 uur offline te gaan.

Ik begon het jaar in een Drents vakantiehuisje. Halverwege de week vond ik het tijd om het experiment te starten en op woensdagavond liet ik een aantal mensen weten dat ik de volgende dag offline zou gaan. Zo zou er in ieder geval geen paniek ontstaan en had ik een stok achter de deur het echt te doen. Ik keek mijn laatste afleveringen op Netflix en bedacht me dat ik in de ochtend nog even online zou mogen om mijn activiteiten uit te stippelen. Daar had ik ’s avonds de energie niet meer voor en zou kon ik mijn dag in alle rust voorbereiden.

De eerste ochtend offline

De volgende ochtend ben ik vroeg wakker en ik besluit er gelijk uit te gaan. Zo kan ik mooi de dag voorbereiden en rustig ontbijten. Ik zet de radio aan en naast me ligt een puzzelboekje: het begint goed. Hoewel ik had bedacht mijn dag met behulp van internet verder uit te stippelen had ik daar nu eigenlijk al geen zin meer in. Vroeger bedachten we toch ook wat we gingen doen zonder continue internet te raadplegen? Bovendien ligt er in het vakantiehuisje niet voor niets een map met informatie over de omgeving. Ik besluit alleen mijn mail nog even te checken -ik verwacht een bericht dat ik graag nog even doorstuur- en het internet af te sluiten. Het is 9:30 uur en ik ben offline!

Althans.. eigenlijk speel ik gelijk al vals. Ik doe deze maand mee aan een 30 dagen yogaprogramma en de video’s komen elke ochtend op YouTube. Voordat ik het internet uit heb gezet, heb ik de video van vandaag alvast geladen. Dus hoewel de iPad van internet af is, ben ik toch soort van online. De sessie is een flinke core-workout, dus na een half uur zweten spring ik onder de douche en zit ik vol energie om de omgeving te ontdekken.

In het informatieboekje van het vakantiepark heb ik gelezen dat er naast allerlei fiets- en wandelroutes ook een bijzonder meer in de omgeving is: Het Blauwe Meer. Ik heb wel eens foto’s van deze plek voorbij zien komen en tijdens het hardlopen eerder deze week zag ik op een kaart langs de weg dat het niet al te ver is vanaf het park. Even twijfelde ik om te gaan lopen, maar gezien ik niet precies weet waar het is besluit ik toch de auto te pakken. Ik stop mijn cameraspullen in mijn tas, neem een fles water mee en ga op pad.

In de auto zonder navigatie

Daar zit je dan: in de auto zonder navigatie, met slechts een vage herinnering van de kaart. Maar afspraak is afspraak, het internet blijft uit en ik rijd het park uit. Ik weet ongeveer de richting waar ik op moet en tot mijn verbazing zie ik al snel bordjes die me in de juiste richting wijzen. “Zie je wel”, denk ik nog, “je hebt die navigatie helemaal niet nodig!”.

Ik moet even gniffelen, want het doet me denken aan een autoritje van een aantal jaar terug toen ik met mijn moeder, zus en broertje naar Disneyland Parijs ging. Ik wilde graag rijden en was van mening dat we dat prima zonder navigatie konden doen. In ieder geval tot aan Parijs en dan volgde de borden vast vanzelf. Mijn metgezellen waren het totaal niet eens met dat idee, maar ik zette door en het lukte prima. Toen zat er blijkbaar ook al een bepaalde behoefte om af en toe dat internet eens weg te leggen.

Het laatste stukje ben ik wat aan het zoeken en ik rijd zo voorbij de parkeerplaats. Gelukkig besef ik me dat al snel, dus ik draai om en zie dit keer het bord wel. Eenmaal geparkeerd besef ik me dat ik mijn camera op de keukentafel heb laten liggen. Balen, maar eigenlijk past het mooi in het totaalplaatje van vandaag. Gewoon zijn en genieten van de omgeving.

Verdwalen rond het Blauwe Meer

Bij aankomst lees ik dat er een wandelroute langs het meer loopt. Met gele pijlen is een route van zo’n 2km langs het water aangegeven. Halverwege schijnt er een uitkijkpunt te zijn. Van de foto’s weet ik bovendien dat er ergens een schommel bij het water moet hangen en die zal vast op de route liggen. Ideaal!

De schommel en het uitkijkpunt bereik ik zonder problemen. Het water is bijzonder mooi, al zou ik het eerder groen dan blauw noemen. Overal vliegen de vogels me om de oren en bij het uitkijkpunt hoor ik een herkenbaar hoog gepiep: goudhaantjes! Eén van de kleinste vogels in Nederland en wat een prachtige beestjes zijn het. Na het uitkijkpunt vervolg ik mijn route en vermoed ik ongeveer halverwege te zijn. Maar dan sta ik ineens in een ander natuur gebied…

Een kleine 5 minuten wandelen na het uitkijkpunt stap ik een veerooster over en ik realiseer me dat ik van de route ben afgeweken. Ergens ben ik de gele pijlen kwijt geraakt, maar ik heb geen zin om hetzelfde stuk weer terug te lopen. Ik besluit mijn route te vervolgen en hoop zelf een andere weg te vinden. Onderweg neig ik er een aantal keren naar om toch even de navigatie aan te zetten. Ik ken mezelf gelukkig goed genoeg en heb mijn telefoon bewust in het huisje achtergelaten.

De route van 2 kilometer wordt uiteindelijk een tocht van bijna 11 kilometer over verharde wegen en langs industriële werklocaties. Eenmaal bij de auto moet ik lachen om mijn eigenwijsheid én mijn behoefte om continue te weten waar ik ben. Mijn tochtje heeft overigens wel mooie waarnemingen opgeleverd: onderweg zie ik een raaf overvliegen en hoor ik een zwarte specht “lachen”. Die had ik toch mooi gemist als ik mijn route normaal had gelopen.

Staren naar de houtkachel

Terug in het vakantiehuisje plof ik met een grote zucht op de bank, mijn benen zijn op! Terwijl ik geniet van een welverdiend glas water besef ik ineens dat mijn buik aan het rommelen is. Ik heb enorme trek gekregen van mijn ochtendavontuur. In plaats van een snelle lunch dek ik in alle rust de tafel, bak wat broodjes af en bak een omelet. Ik geniet van het tragere tempo en hou dat de rest van de dag vast.

Na de lunch neem ik de tijd om in de sauna voor me uit te staren en duik dan, na een korte douche, mijn bed in voor een dutje. Als ik wakker word is het etenstijd. Ik warm de leftovers van gisteren op en werk verder aan een puzzeltje. Na het eten besluit ik nog wat hout te hakken en staar de rest van de avond naar de houtkachel.

Die nacht slaap ik heerlijk en ik word opgewekt wakker. Ik ontbijt aan tafel, met de gordijnen nog dicht en een puzzel op tafel. Daarna rol ik mijn yogamat uit voor een half uur Yoga With Adriene en voor ik het door heb is het al 9:30 uur geweest. De 24 uur offline zit er alweer op! Echt zin om online te gaan heb ik niet, dus de rest van de dag laat ik mijn telefoon ook lekker links liggen.

Wat 24 uur offline met me deed

Hoewel ik in het begin vanzelf naar mijn telefoon greep, wende het heel snel om even niet online te zijn. Ik was meer in het nu, maakte de dag beter mee en kwam bovendien onverwachte dingen tegen. Maar het belangrijkste voor mij: ik kwam tot rust. Ik voelde rust in mijn lijf, kon uren zitten en niets doen, en sliep een stuk beter. Logische, maar toch mooie beseffen.

Terwijl ik dit verhaal af maak echter, ben ik weer een paar weken aan het werk en is die rust ver te zoeken. Mijn telefoon zit constant in mijn zak en in plaats van te puzzelen kijk ik na werk een film. Ik realiseer het me, dus ik ga er de komende dagen weer wat bewuster mee om, maar het blijft een uitdaging. Hoe is dat voor jou? Ben jij altijd online en wat doet dat met je?

Dylan Haanappel

Een ex-pessimist, altijd druk en pas 32. Ik ben verslaafd aan het opdoen en delen van kennis. Ooit was ik surfer, later een backpacker, maar nu vooral een mens dat blij wordt van buiten zijn. Je leest hier meer over mij en mijn reis naar een leven in de buitenlucht.